İnsan sadece güzel olduklarını hatırlıyor...
Anime film ve film yönetmeliği yapan yazar, 
Genki Kawamura nın "Annem Kokan Çiçekler" kitabı, ölüm, yaşlılık, anne, baba üzerinden beni derinden etkileyen cümlelerin olduğu hafıza ve yaşanmışlıklar üzerinedir. Bu ara okuduğum kitapların benzer konular üzerinde ilerlemesinden midir, hassas olduğum bu dönemden ötürü mü bilemedim, hep bı gozlerim dolarak okudum...
Hafıza-hayattaki rollerimiz üzerinden baba olmak üzere olan bir evlat ve demans hastalığına yakalanan bir annenin hikayesidir. Geçmiş sorgulamaları, hatırlatmaları, günlük hayattaki unutmaları çok manidardı.
Eskiden elli sene bile yaşayamazdı insanlar. Uzun yaşamaya başladığımızda kanser olduk. Kanseri tedavi etmeye başladığımızda daha da uzun yaşamaya başladık, şimdi de Alzheimer hastaları arttı. İnsanlar ne yaparlarsa yapsınlar hep bir şeyle savaş halinde olmak zorundayız. "Hayat savaşı, kimlik üzerinden rollerimiz, bize yüklenen haller" yani yaşamak kendi başına zor bişi zaten. Dünya tüm bu hallerle çok tuhaf ve tehlikeli bı yer oluveriyor. Yaşanan herşeye rağmen annelik içgüdüsü bir türlü arkaya bırakılamıyor. Aşk gibi, acıma gibi, hüzün gibi.
Kendimizi felç geçirmiş gibi hissettiğimiz ikilemler içinde yaşadığımız unutma-hatirlama, çocuk konumundayken-ebeveyn olma, zaman geçsin derken-zamanı geri alma isteğimiz hayat ikilemlerini hep karşımıza çıkarır. Hayatın gerçeklerine vurguları olan bu kitabı akıcı olan diliyle üzülerek okudum. Yazarın diğer kitaplarını da okumak isterim denk gelirse, zira hiç yormayan bı üslubu var yazarın...
Ey hayat....herşeye rağmen seni seviyorum
Bana güzel şeylerin sonradan geleceğini öğrettin...
Yenilgi yenilgi zaferler kazanıldığını.....
Düştükçe daha da güçlü ayağa kalkmayı....
Sevginin en büyük nimet olduğunu
..
Seni seviyorum lan çakal hayat 😀😀😀
Yaşamak gerek herşeye tüm hatalara, yanlışlara rağmen.
Yatağımın karşısında bir pencere var. Odanın duvarları bomboş.
Nasıl yaşadım on yıl bu evde?
Bir gün duvara bir resim asmak gelmedi
mi içimden?
Ben ne yaptım?
Kimse de
uyarmadı beni.
İşte sonunda anlamsız biri oldum.
İşte sonum geldi.
Kötü bir resim asarım korkusuyla hiç resim asmadım;
kötü yaşarım korkusuyla hiç yaşamadım.
Oğuz Atay, Tutunamayanlar
" Burası insanın sadece bedenini değil zihnini de iyileştir.
Hayat herşeye rağmen yaşamaya değermiş."
"herşeye rağmen sıcaktı güneş. Herşeye rağmen üstesinden geliyordu insan.hayat bir şekilde günleri birbiri ardına eklemenin bir yolunu buluyordu,her şeye rağmen."
