Sabitlenmiş gönderi
Keşke ona anne dediğimi hatırladığım kadar uzun yaşasaydı.
“Bu dünyaya sahip olmaya değil, bu dünyaya şahit olmaya gönderildik biz. ‘Bizim’ dediklerimizde bizim değil, biz de bizim değil. Bir gönlümüz var bu dünyaya sığmayan o da bizim değil.
Ah ki o gönül bedene sığmaz gönül, cihana sığmaz gönül, kendine dahi dar ve hep sonu olmayana makam olacak kadar. Oraya neyin sevdasını koyarsanız dünya sizin için odur.
Ve o gönül ki Allah’ın sevgisinden başka ne varsa fazladır. Ve harap eder gönlü dünya sevdası. Harap gönülde sultan ne ede de misafir ola?”
Reader Follow Recommendations
“İlla bir isim seçeceksem kendime dilsiz değil de lâl demelerini tercih ederim. Bir eksiklik değil de bir isim gibi, noksanlıktan ziyade bir hususiyet gibi. Hatta şiir gibi; lâl.”
“Unutuyorsun bazı zamanlar bir kan pıhtısından belki de kirli bir sudan yaratılmış olduğunu. Aklına dahi gelmiyor. Zira ben gelmesini hiç istemiyorum.
Nefs denen celladın kılıçlarından biriyim ben. Bir yanım değil, her yanım keskin. Ve her zerremden dermansız bir zehir damlar. Bir kez değdi mi bedenine tüm benliğini sarar. Kaçmak istediğin ama yine de vazgeçemediğin bir illet gibi…
Adımı mı merak ediyorsun? Anlamadın mı hâlâ? Tanımadın mı beni? Adım Kibir… Sen büyüdükçe ben de büyürüm. Sen güçlendikçe güçlenir, sen yükseldikçe yükselirim.
Ben koymadım bu ismi kendime, ben bulmadım. Sen de bu isimle hitap etmiyorsun çoğu vakit bana. “Ben yaptım, ben başardım, ben oldum” diyorsun da bütün bunları asıl yapanı bilmiyor ve bu sözlerin benden olduğunu fark etmiyorsun.
Söylemesem de kabul etmesen de ne çok seviyorsun beni ne çok hoşuna gidiyorum.
Sen söylemesen de ben biliyorum…
Üstadımın adı Nefs ve ben onun en kudretli askeriyim, ben insanın kibriyim…”
