Deli
Clara "hemen her ailenin bir delisi vardır." derdi,
"bu delileri her zaman göremezsin çünkü aileleri onları gizli tutarlar. Utanacak bir şeymiş gibi gelenler görmesin diye arka odalara kapatırlar .Oysa aslında hiç utanacak bir şey değildir ki bu .Onları da tanrı yaratmadı mı ?"
Alba " Ama bizim ailemizde böyle biri yok ya, anneanneciğim "
Clara "yok bizde delilik herkese eşit bölüştürülmüş fazla bir şey artmadığı için özel bir delimiz olamamış."
Sayfa 354Kitabı okuyor
“Ben hastayım, çok hasta,” dedi umarsız bir hareket eşliğinde. “Şu ana kadar hastalığımın ne kadar ilerlediğini anlamamıştım. Bir şeyler uçup gitmiş benden. Hayattan hiç korkmamışımdır, ama bir gün hayata doyabileceğimi hiç hayal etmemiştim. Hayat beni o kadar doyurmuş ki hiçbir şeye arzu duymuyorum. Duysaydım, şu anda seni istemem lazımdı. Ne kadar hasta olduğumu anlıyor musun?”
Sayfa 462Kitabı okudu
Yetim yanıma bir mum diktiler. Beni ben sönene dek yaktılar. Fakat Tanrım, hiç sönmeyeceğimi nasıl bilemediler? Tutuşarak, etrafıma sıçrayarak yandım ama neden söndürmediler? Çok çığlık attım, çok yalvardım, neden duymadılar? Duymayı mı istemediler? Yoksa bir çocuk cinayetinden mi korktular? Çocuk da benim, cinayet de benim. Fakat onların korktuğu kadar korkmadım cellatımdan. Çünkü aslında her katil, daha çok korkar maktulünden...
Bütün karıncalar birikip bana bir sırça saray yapacaksınız. Sırça saray şu yüce dağın tepesinde olacak,dünyanın öteki ucundan da gözükecek. Bu saray öylesine parlak olacak ki,dünya onun şarkından gece bile ışıyacak, ortalık gün hiç batmamış gibi olacak. İçine bin, iki bin, beş bin, on bin fil girecek, ama bu saray çökmeyecek.
hep tazelemek isteriz ilişkilerimizi ama, hiç düşünmeyiz kendimizin ne denli bayatlamış olduğunu.
“Ne olurdu benim de kelimelerim olsaydı; bana ait bir cümle, bir düşünce olsaydı. Binlerce yıldır söylenen milyonlarca sözden hiç olmazsa biri, beni içine alsaydı! Çok insan için söylendi ama sana da uygulanabilir denilseydi. (Bu sözleri başkalarıyla paylaşmaya razıydım. Başka çarem yoktu.) Kendime gerçekten acıyabilseydim, gerçekten ümitsiz olsaydım. (Olumlu durumları aklıma getirmeye cesaretim yoktu.)”
Sayfa 67Kitabı yarım bıraktı
