Dur Hikmet, dinle bak.” “Dinlemem albayım. Sonra beni de dinlerler diye çok dinledim. Şimdi sıra bende. Buraya konuşmak için geldim.” Susturamazlar; evet, ancak ‘Yaşama!’ demek gerekir ona. Yaşamaktan vazgeç ve bir duvarın köşesinde, yüzün duvara dönük dur; cezalı öğrenciler gibi. Hayır, bu bir efsanedir; ben böyle bir ceza almadım hiç. Hatırlamıyorum. Benim hatırlamadığım her şey bir efsanedir, yoktur. O bilmiyorsa yoktur, olmamıştır. Ben, üçüncü tekil şahısım. Ben bir yerde olsam bile benden öyle bahsederler: ‘Kimseyi dinlemez’, derler. Oysa ‘Kimseyi dinlemiyorsun,’ demelisiniz.
"Güneş doğmak için ne dua ne de bir sihir bekler. Doğar ve onu herkes coşkuyla karşılar. Sen de görevlerini yerine getirmek için alkış ya da övgü bekleme. Yapman gerekeni iyi yaparsan güneş gibi sevilirsin."
Sayfa 83Kitabı okudu
“..Bulmak için kaybetmenin de gerektiğini hatırlatsa. Bu kez hiç korkmazdım ona dokunmaktan. Hatta hiç zaman kaybetmeden yeni bir hikâye uydurmaya başlardım gerçekliğinden hiç şüphe duymayacağımız. “
José Mauro de Vasconcelos
Herhangi biri ne geçmişi ne de geleceği yitirmemiştir. Birinin sahip olmadığı şeyi, herhangi birisi nasıl söküp alabilir ondan? Bu yüzden şu iki şeyin unutulmaması gerekir: İlki, ezelden beri her şey aynıdır, hep aynı döngülerdir tekrarlanan ve hiçbiri farklı değildir; herhangi biri, yüz ya da iki yüzyılda, ya da sonsuzlukta hep aynı şeyleri görür. İkincisi, bir kişi çok uzun yaşasa da çok kısa
yaşasa da aynı şeyi yitirir. Bu da şimdiki zamandır ve insan sadece bundan mahrum olabilir; nihayetinde insan yalnızca buna sahiptir ve hiç kimse sahip olmadığı şeyi yitiremez.
Sayfa 18Kitabı okudu
Tek başıma seni özlemek çok zor. Hiç değilse sen de beni özleyerek el veremez misin?
Her şey çok hızlı gelişmişti. Hızlı ve korunaksız. Aşkın kollarında arşa yükselmiştim. Göndere çekilmiş şaşkın bir bayrak gibi, hem de hiç nazlanmadan, püfür püfür dalgalanıyordum. Serin rüzgarlar yalıyordu yüzümü. Ciğerlerimi, usul usul hışırdayan sedir ağacının buğulu rayihasıyla şişiriyordum. Üzerinde dikildiğim anın büyüsüne kapılmış, dövme koruyan bulutları yırtarken, sonrasını düşünmekten kaçınıyordum.
Sabırla okuyacaksan yazıyorum. Tamam, kaçma hemen! Kısa keseceğim. YouTube, 2006 yılında açıldı. Ben de açıldığından beri takip ediyordum. Hatta sizin tanıdığınız pek çok YouTuberin daha ilk videolarını çekmeye başladığı zamanları biliyorum. İlk başlarda sorun yoktu, herkes kendi hâlinde takılıyordu. Ben de o dönem kurucusu olduğum Genç Enderun eğitim kurumunda öğrencilerimle dersler yapıyordum. Genelde insanlar Youtube'u bilmiyordu. Hele sizin yaşınızdaki çocukların hiç haberi yoktu. 2016'ya geldiğimizde artık sınıflarımın yarıya yakını YouTube izliyor ve YouTuberları konuşuyordu. YouTuberlar, eğitimciler karşısında inanılmaz güçleniyordu. Benim hikâyem de 2018'de başladı. Öğrencilerimin çoğunun artık YouTube dünyasında olduğunu görünce bir YouTuber oldum.
Sayfa 10Kitabı okuyor
Ama işte aşık olunca, o zaman her şeyi haddinden fazla önemsemeye başlıyordu insan. Daha doğrusu, bazı şeyleri önemserken, bazı şeyleri de tümüyle göz ardı etmeyi öğreniyordu. Kimyası değişiyor, bambaşka birine dönüşebiliyordu. Bu yüzden aşık halimden hiç hoşlanmıyordum, bana vazgeçtiğim şeyleri hatırlatıyordu. Aşk, güçlü ama şimşek çakması gibi kısacık bir mutluluk vaad ediyordu. O tek anın diyetini, biteviye mutsuzlukla ödüyordunuz sonra. Ama galiba bir şekilde, yine de değiyordu.
