Çox uzaqda bir faytonçu öz atına söz keçirə bilməz və səbri tükənər. Qamçı ilə atı öldürərcəsinə döyməyə başlayar. Nietzsche insan qarışıqlığının içinə dalar və əsəbdən ağzı köpükləmiş faytonçunun ata verdiyi əzabdan onu qurtarar. Qollarını atın boynuna dolayar və ağlayaraq bayqınlıq keçirər. Nietzsche'ni bu halda görənlər onu evinə aparar. İki gün yataqda hərəkətsiz və səssizcə dincələr.. sonunda səssizcə səslənər: “ana, mən necə axmağam”. Həyatının son on ilini dəli halda və susaraq yaşayar.