İçimde bir savaş var bitip tükenmeyen
Ne kazananı belli ne kaybedeni ama daima kan kaybetmekteyim.
Ruhumun Ruhunda Hatrı Kaldı Sevdiğim
Sen gelirsin diye yollarınına begonviller kanaviçeler ve manolyalar ekecektim.
Sevinçlerimi tebessüm diye kolye yapıp yapraklarına asacaktım.
Gelirsin diye mor papatyalardan bir köy evi inşa edecektim sana.
Çatısına beyaz gecelerden çalıntı kiremitler döşeyecektim.
Bahçesine mutluluk,keyif,huzur, dinginlik ve birazda sen ekecektim...
Amaaa...
Ama gelmedi, yolda dikenler var, patikayı aşamam deyip kusurlar aradı, ben kusurlarını görmezden gelirken.
Sanki bir labirentin içindeyim. Çıkış arıyorum ama dönüp dolaşıp aynı yere çıkıyorum. Tek başıma koşturmaktan, tek başıma çareler aramaktan çok yoruldum. Gücüm tükendi artık çözemiyorum bir şeyleri... Bir yerde yere yığılıp nefessiz kalacağımı hissediyorum. Bu ve buna benzer hisler de beni daha şimdiden boğmak üzere... Ölümü düşünmek hiç bu kadar hafif olmamıştı... Yine de uçurumun kenarında hayata tutunacak bir dal aramak, bir sebep bulmak için çırpınıyorum. Acıklı bir son olmasın diye tüm çırpınışlarım...
Önceki gönderinin devamı
Disiplin, bir kişisel duygu kontrol pratiğidir. Yoğun duyguların yaşandığı ölüm de bir zaman fonksiyonudur, bu bileşkede düşünüldüğünde duyguları konusunda disiplinli bir insanı ölüm dahil herhangi bir zaman fonksiyonu sarsamaz.
-İskender S. 24.6.2024
"En içten hisler karşısındakine anlatılmadıktan sonra ne değer taşır ki."