Vicdan Tanrı’nın içimizdeki son sığınağıdır, bir tohumun özü gibi, iyliğin filizlenebileceği son yerdir. Yalnızca bizim yapıp ettiklerimizden değil, yapamadıklarımızdan ve başkalarının eylemlerinden eylemsizliklerinden dolayı da hesaba çekiliriz orada. Sustuklarımızdan, göremediklerimizden, başımızı çevirip geldiğimizden. ‘’Neyi daha iyi yapabilirim?’’ suali, vicdanlı benliği daima yoklar.