"Hep aynı kapanı kuruyorum." dedi kız usulca. "Sen sohbet etmeyi arzuluyordun. Ayının gülmek için içi gidiyordu. Gri kurt, müziğe hasretti. Yabandomuzuysa dertleşmek istiyordu. Bunun adı yalnızlık kapanı, bundan hiçbirimiz kaçamayız. Ben bile..."
Çatıdaki başarının bana yaşattığı sevinç kayboldu, beni birinin aşağıya seslendiği, ama kendi sesinin yankısından başka bir şey duymadığı bir kuyuya düşmüş gibi yalnız bıraktı.
Şairler dolunayı severler, hakkında binlerce şiir yazılmıştır, oysa Veronika en çok yeniay severdi, çünkü daha gelişecek, büyüyecek, kendi yüzeyini tümüyle ışığa boğacak zaman olurdu, kaçınılmaz yok oluşundan önce.
Ona nefes alışını duyacak kadar yaklaşmak, yüzüne bakmak, konuşurken burun kanatlarının hareketlerini, gülümserken dudak kenarlarında oluşan kıvrımları görmek, bir daha görmek ve belki...