Hücremde kapalıyken güneşin hayalini kurmuş, dinleyebilecek tüm tanrılarla pazarlık etmiş, olduğum ve olabileceğim her şeyi sırf gökyüzünü bir kere daha görüp güneşi hissetme şansı için sunmuştum. Şimdi, yukarıdaki aya bakarken, sadece güneşin asla yetmeyeceğini fark ediyordum. Şehrin karanlığı büyüleyiciydi. Aldatıcı şekilde arkadaş canlısı duran şehir ışıklarıyla aydınlanan karanlık,onca hafta boyunca yeraltında beni boğan karanlıktan farklıydı. Dünya bütün başarısızlıklarımıza rağmen hâlâ harikalar ve güzellikler barındırıyordu. Karanlıkta bile.