"okuduğunu biliyorum.
kalbini yavaşça sesime bırak
ve teslim ol..
anlaşamıyoruz, bende farkındayım. kopamıyoruz her şeye rağmen; işte bu en güzeli. insanın hayatta kördüğümlerle bağlandığı bir takım şeyler olmalı. insanın sağlam halatlarla tutunduğu bir şeyler olmalı.
İnsanın, dünyanın en büyük suçlarını işlese dahi ona sığınak olabilecek birisi olmalı, onu kendinden sınır dışı etmeyecek, asla teslim etmeyecek, kendine hapsedecek biri... neden mi?
Çünkü, tek başına bir insan bir hiçtir. insan insanla anlamlaşır. insan insana güvenerek korkmadan yaşayabilir ancak bu kocaman dünyanın sayısız boktan şeyleri içinde. kendini adayacağın biri varken, nefes almak daha değerli olur.
beni anla
ve usulca gülümseyerek
"o bahsettiğin kişi benim" de,
seni güldüğün yerden sonsuz öpüyorum.
ne olursa olsun anlaşamıyoruz, biliyorum. ne sıkıcı bir şey olurdu anlaşmak seninle. neden mi?
Zıt kutuplar birbirini çeker diyor fizik. kopamıyorsak işte bu evrenin
kanunu. kavga edelim, tartışalım, hatta saçma sapan sebepler
yüzünden küselim günlerce, ama sonunda yanımda gördüğüm kişi
ol. ne olursa olsun, elimi tutacağını ve hiç bırakmayacağını bildiğim kişi sensin. ne olursa olsun yolunda adımlarımın başka yönlere
sapmayacağından emin olduğum kişi sensin. o yüzden hayatın en
mahşer anında bile, umudunu asla sevgimden yitirme, çünkü ben
seni arıyor olacağım bütün kayıpların içinde; yalnız seni.
yarı uyanık halinle
yüzüne dağılmış saçlarının kokusuna ruhumu yaslayıp,
nefesini bütün hücrelerim doyana kadar içime çekeceğim,
sevgilerle..."
Bayram Karakeçili