Bende hiç tükenmez bir hayat vardı,
Kırlara yayılan ilkbahar gibi.
DİYOJEN GİBİ YAŞAMAK
Bir fıçıda yaşadı. Çünkü bir evin duvarları, bir kafesin parmaklıkları gibiydi ona göre.
İnsanlar, altın peşinde ömürlerini harcarken, o yalın ayak sokaklarda dolaştı; çünkü ne paraya ne gösterişe ihtiyacı vardı.
Gerçeği arıyordu; kalabalıkların alkışında değil, sessizliğin ortasında.
Bir gün elinde fenerle gündüz vakti pazara çıktı. “Ne yapıyorsun?” dediler.
“İnsan arıyorum,” dedi.
Çünkü insan, etten kemikten yapılmazdı ona göre — erdemden, doğruluktan, cesaretten yapılırdı.
İnsanlar biriktirerek yaşarken, o vazgeçerek özgürleşti.
“Mutluluk, sahip olmakta değil; hiçbir şeye ihtiyaç duymamakta” dedi.
Ve bir kral önüne diz çökse bile, gölge etmesine bile tahammülü yoktu.
Çünkü bazı insanlar hükümdar doğar; tahtsız, tacız, yalın.
