François 'in hayatına son verdirten o duygular...
AHH! François.... Yoksulluk ve imkansız aşk.
""Ne var ki hakikat, bütün düşlerden daha güçlü ve daha sağlamdır.""
Karmaşık DuygularStefan Zweig · Türkiye İş Bankası Yayınları · 202110.6k okunma
Evet, ruhun yarası hiçbir zaman tam olarak kapanmıyor. Beden daha çabuk onarıyor kendini. Kalbin attığı sürece vücut iyileşebilir. Oysa ruhun bir kez darbe aldı mı, o yara dikiş tutmuyor. Sonuna kadar kendi kendine kanamayı sürdürüyor. Ama öte yandan, hayat da devam ediyor. Ben yeniden başlayamam sanırdım. Başka bir kadın olmaz, başka birini sevemem sanırdım. Oluyormuş
Hayat, canlılara öncelik tanırdı. Ölenlerin görüntüleri, sesleri, kokuları, anıları, izleri ağır ağır silinir giderdi. Acı ama galiba başka yolu yoktu. İnsan pek de vefalı bir varlık değildi.
Sen yoktun.Terkedilmiş bir İstanbul vardı. Yaslanmış gökyüzünün umarsızlığına, Eylül rüzgarlarıyla sararan
Bayram kartpostallarına benzeyen. Sen yoktun.Bir çocuk ağlardı istasyonlarda, Geceyarıları uykumu bölerdi hıçkırıkları, Trenler geçerdi gözbebeklerimden, Kirlenirdi bembeyaz umutlarım.Sen yoktun
Tüm dünyayı değiştirebilirdim,Oysa aynalarda eskiyor yüzüm.Ne yana baksam karşımda bir anı,Meğer İstanbul ne çok benziyormuş sana...Sen yoktun,Omuzlarımda paramparça bir yürek,Göğüs kafesimde karmakarışık bir kafa,Kıvranarak olayların burgacında,Gezinirim sensizlikte, deliliğin sınırlarında.Sen yoktun,Kanayan bir İstanbul vardı,Yeryüzü ıssızlığında.