Kadınlar Ne İster
Romantik Komedi
Mel Gibson - Helen Hunt
2000 ABD
Evvela kapıda durmayı bilmek, kapıya vurmayı bilmek...
19.yy ressamı William Holman Hunt'un Evrenin ışığı tablosunda bir bahçe anlatılmaktadır. Elinde fener ile kapının önünde duran filozof görünümü bir adam vardır. Adam ısrarcı bir tavır ile kapıya vuruyor izlenimi oluşturmuş.
Tabloyu izleyen bir sanat eleştirmeni Hunt'a döndü;
---Güzel bir tablo doğrusu ama anlamını bir türlü kavrayamadım. Adamın vurduğu kapı hiç açılmayacak mı? Ona kapı kolu çizmeyi unutmuşsunuz da...
Hunt gülümsedi;
--Adam sıradan bir kapıya vurmuyor ki dedi.
Tablonun anlamını açıkladı:
--Bu kapı insan kalbini simgeliyor. Ancak içeriden açılabileceği için, dışarıda kol olması gerekmiyor.
O kapı ,size içeriden açılmazsa giremezsiniz.
O kapıda ısrar etmek , açılacağını düşünerek tekrar tekrar çalmak... Kapıda durmayı bilmek ,kapıya nasıl vuracağını bilmek , içeriye girdiğinde nasıl ve nereye oturacağını bilmek bizdeki anahtar değil mi?
XIX. YÜZYIL ressamlarından William Holman Hunt'in ünlü bir tablosu vardır. Ressam, geceleyin elindeki fenerle bahçede duran filozof kılıklı bir adamın göründüğü bu tabloya "Kainatın Işığı" adını vermiştir. Resimdeki adam serbest kalan eliyle bir kapıya vurmakta ve içeriden gelecek cevabı beklemektedir. Rivayet edilir ki bu tabloyu tetkik eden bir sanat eleştirmeni ressama dönerek takılmış:
"Güzel bir tablo üstat, lâkin mânasını bir türlü kavrayamadım; adamın vurduğu kapı hiç açılmayacak gibi duruyor, çünkü kapıya bir tokmak takmayı unutmuşsunuz..."
Ressamın cevabı eleştirmenin yüzünde bir mahcubiyet kızarıklığına yol açmış:
"Adam alelade bir kapıya vurmuyor ki azizim; bu kapı, insan kalbini temsil ediyor. Yalnızca içeriden açılabildiği için dışında tokmağa ihtiyaç yoktur."
Kalp 
İskender Pala
Threnody in Othello's Ruined Tower
Our life is short, our art in vain, both they
Shall be one day with Ur, and buried clay.
Othello proud, now in decay, lays bare
Man's vanity, the Earth's protecting care;
With prostrate Salamis, they witness bear
Of trials and Time's crushing force and wear,
Where mopish owls hunt with defiant air,
And spiders weave their webs, in ruins there.
Some soon, some late, regardless of emotion
Inherit thus we must Earth's fatal potion.
Events like these are specks on Time's vast course,
Still, waves will break on reefs with ceaseless force;
For buds are cut, their fragrance still unknown,
And figs are picked when ripe, and fully grown;
When sounds Fate's final clarion-note of call,
The actors cease to play their destined role;
Some cheered, some grieved, at this prepost'rous play,
The crowd deceived retire; thus ends the day.
The Rhythm of the Seasons A Booklet of Poetry by Boghos P. Jelebjian
Printed by the Guebenlian Press, Nicosia
1941
