Sabitlenmiş gönderi
Henüz bozulmamıştı huzuru, ama üzülmüş, nedenini bilmeden bir ara ağlamıştı bile; ne var ki, gururunun incinmesi değildi ağlamasının nedeni. Gururunun incindiğini düşünmüyordu: Daha çok, suçlu hissediyordu kendini. Bulanık birtakım duyguların etkisi altında, yaşamın ondan uzaklaştığını hissederek, yeni bir şeylere duyduğu özlemle kendini belli bir yere kadar zorlamış, o yaşama şöyle bir bakmak istemişti... ve orada dipsiz bir uçurum, bir boşluk... veya çirkinlik görmüştü.
Sayfa 130Kitabı okudu
Reader Follow Recommendations
Eğer işin insanlara yardım etmekse... Eğer bunu profesyonel olarak yapıyorsan, durumu asla kişiselleştirmeyeceksin. Diyelim ki bir köyde çocuklara yiyecek dağıtıyorsun... Eğer o çocukların gözlerine bakmaya başlarsan... Ya da ne bileyim, adlarını öğrenmeye başlarsan, yani o çocukları gerçekten görmeye, onların farkına varmaya başlarsan o köyden asla ayrılamazsın. Hatta son nefesine kadar kendini o çocuklara adarsın. Sonra da başka köylere
gidemezsin! Başka çocuklara yiyecek dağıtamazsın! Onun için de yardım götürdüğün insanlarla aranda daima bir mesafe olacak. Hani uçaktan paraşütle yardım paketleri atılır ya? İşte, duygusal olarak aranda o kadar mesafe olmalı! O uçak yerden ne kadar yüksekteyse, sen de insanlardan o kadar uzak olacaksın. Çünkü senin işin dağıtmak! Teslim etmek. Sen bir postacısın, o kadar. Çantanda ne varsa, onu dağıtırsın. Sırf insanları mutlu etmek için mektuplar yazmaya başlamazsın.
Tuttukları dilek için bile para verir insanlar. Havuzlara, kuyulara para atarlar. Dileğini bile satın almaya alışmış birine de barış hediye edilmez, satılır.