Kırgınım; belki kendime, belki hayata, belki de bu iklime..
Nedir bilmiyorum ama soğutuyor, uzaklaştırıyor beni kendimden, hayattan,
bu iklimden herkesten ve hatta senden...
Bazen uzaklara dalmak; kim olduğumu, ne yaptığımı, ne yaşadığımı herşeyi, herkesi unutmak istiyorum. Ama artık herşey, yanında olan herkes çoktan yereşmiş oluyor ve uzaklaştıkça acı çeken sen oluyorsun..
Bazen herşeyi, herkesi arkanda bırakırsın, belki de zorundasın bunu yapmaya. Peki terk ettiklerinle mi, tercih ettiklerinle mi mutlusun? O an aklın, kalbin durur, sular durur zaman durur.. kendinle; zamanın, mekanın olmadığı sessiz, ıssız başka bir evrende tek başına kalırsın.. kim olduğunu, ne hissettiğini, ne yapman gerektiğini bilmezsin ..
O an belki de kendini bulman, geriye dönüp içine gömülen küçüğü, o çocuğu bulup sevmen gereken andır.
Sizi acıtan insanlardan uzak durun😔