Huzur denilen o mübarek kumaşın
İhtiyacım var her santimine
Gel diyorsun, çıkalım caddelere
Bir boy ver, gelirim, derin değilse
Derdimi anlattıkça efendim
Derdimi anlattım, sözü yormadan.
Oturup dua ettim yalvardım
Akıl, git başımdan.
Yıkılan ağaca balta vuran çok olur. Şu an vaziyetimiz budur.
Sayfa 69Kitabı okudu
Çocukluğuna gitmeyi kim istemez?
Acımı duy, sensin pusulam benim
Ki dünya
Silinmiş bir harita
Gibi yabancı bana.
Şiirler söyledim belki duyarsın diye
Mırıldanıyor dünya:
Kurulu bir düzenim var, bu kıyamet neyin nesi...
Görünenlere saldırarak görünür olamayız. Önde olana hasımlık etmek bizi birinci yapmaz.
Sayfa 35Kitabı okudu
Baktım elime, herkes birikmiş-
Demek ki kendini seçemez insan
Yol geçmez, konuşmazsak, hatırlatılır;
Burası dünyadır, dır, dır.
Canıma okuyan tüm bu kitaplar;
İnsan iyidir, insanlar değil
Kötülükten hareket edenler iyi bir yere asla varamazlar. Sinsilik, insana sadece karışık ve karanlık arkadaşlar kazandırır. Kazanç dedık ama esaslı bir kayıptır bu.
Sayfa 35Kitabı okudu
Bazı insanlar dışarda veya geride kalmayı hazmedemez. ‘Nasibim bu kadarmiş’ dese rahatlayacak oysa. İklim değişecek. Gönlü şenlenecek. Demez, diyemez.
Sayfa 24Kitabı okudu
Ömrümüz sınırlı. Başkalarıyla uğraşmak yerine kendimize yoğunlaşmalıyız.
Yoklukta şaşırmayan, varlıkta şımarmayan, zorlukta savrulmayan insanlar ne kadar kıymetlidir.
-İbrahim Tenekeci