Furuğ Ferruhzad
Çiçekleri düşünmüyor kimse
Balıkları düşünmüyor kimse
Kimse
Kalbi güneşin altında iltihaplanan içim acı
Hafızası yeşil hatıralardan usul usul boşalan bahçenin
Ölmekte olduğuna
İnanmak istemiyor
Ve bahçenin duygusu sanki soyut bir şeydir
Çürümüştür kendi yalnızlığında
ben yüreğini yitirmiş bu zamandan korkuyorum
ben bunca elin boşunalığını düşünmekten
bunca yüzün yabancılaşmasından
korkuyorum
ben geometri dersini delicesine seven bir öğrenci kadar
yalnızım
erkek kardeşim felsefeye bağımlı
bahçenin iyileşmesini,
yok edilmesinde görüyor
düşünüyor erkek kardeşim
sarhoş olup sonra duvara yumruğunu geçiriyor
çok dertli, çok yorgun,
çok umutsuz olduğunu anlatmaya çalışıyor
o umutsuzluğunu dakimliği, takvimi, mendili, çakmağı, tükenmez kalemi gibi
çarşı pazar dolaştırıyor
ve umutsuzluğu o kadar küçük ki her gece, meyhanenin kalabalığında kayboluveriyor.