Nasıl da almış aklımı,
Sürmüş, filiz vermiş içimde sevdan...
Sayfa 32Kitabı okuyor
1800 li yıllar
Ama Kayıp Cennet bambaşka, çok daha derin duygulanımlar yarattı bende. Elime geçen diğer kitaplar gibi bunu da gerçek bir hikâye olarak okudum. Yarattıklarıyla mücadele eden her şeye kadir bir Tanrı'nın uyandırabileceği tüm huşu ve hayret duygularını uyandırdı bende. İçinde bulunduğum durumla benzerliklerine şaşırdığım pek çok olayı kendi başıma gelenlerle kıyaslayarak okudum. Görünüşe bakılırsa ben de Adem gibi, varolan herhangi bir varlıktan bağımsız olarak yaratılmıştım. Ama diğer bakımlardan onun durumu benimkinden çok ama çok farklıydı. O, Tanrı'nın ellerinden kusursuz bir yaratık olarak çıkmıştı, mutlu ve müreffehti. Yaradanı tarafından özel bir ihtimamla korunuyordu. Daha üstün doğaya sahip varlıklarla konuşmasına, onlardan bilgi edinmesine izni vardı. Ama ben aciz, bir başıma, perişandım. Çoğu zaman Şeytan'ı kendi durumuma çok daha yakın buluyordum. Çünkü hamilerimin saadetini gördüğümde, onun gibi benim de içimde kıskançlığın acı safrası yükseliyordu.
Sayfa 109Kitabı okuyor
“Sen şimdi bu sözlerinle benim kararımı takviye ettin...Sana teşekkür borçluyum evlat...Bana dünyanın hakikaten suratına tükürülmeye bile değmez olduğunu ve bu dünyada suratına tükürülmeyecek bir tek, ama bir tek insan bile bulunmadığını sağlam bir şekilde ispat ettin.Böyle biri mevcut olsa o sen olurdun ve şimdi buraya gelinceye kadar içimde bir şüphe vardı.Şu kainatta belki bir de iyi taraf vardır,fakat görmek bize nasip olmuyor diyor ve seni düşünüyordum.Bir daha teşekkür ederim.Beni boş hayallerle avunmaktan,yaptığıma pişman olmaktan kurtardın.Ben de kendimi adam tanır birşey zannederdim.Senin suratına bakınca melanet dolu ruhunu göreceğime yüreği çarpan bir insan görüyordum.Nah,bunak kafa...”
Tugce Ok.
@tgczOk
·21 October 2023 23:28
Her sene paylaşma perilerim geliyor.. nah bunak kafamız!
“Sen şimdi bu sözlerinle benim kararımı takviye ettin...Sana teşekkür borçluyum evlat...Bana dünyanın hakikaten suratına tükürülmeye bile değmez olduğunu ve bu dünyada suratına tükürülmeyecek bir tek, ama bir tek insan bile bulunmadığını sağlam bir şekilde ispat ettin.Böyle biri mevcut olsa o sen olurdun ve şimdi buraya gelinceye kadar içimde bir şüphe vardı.Şu kainatta belki bir de iyi taraf vardır,fakat görmek bize nasip olmuyor diyor ve seni düşünüyordum.Bir daha teşekkür ederim.Beni boş hayallerle avunmaktan,yaptığıma pişman olmaktan kurtardın.Ben de kendimi adam tanır birşey zannederdim.Senin suratına bakınca melanet dolu ruhunu göreceğime yüreği çarpan bir insan görüyordum.Nah,bunak kafa...”
Hangi umut çiçeğidir bilmem ,ellerin
Uzanır da gönlüme Rüveyda
Derinden bir ok saplanır bağrıma
Beynimi çağıran bir sese doğru
Alaca bir at koşar içimde
Zamansız, mekânsız nefese doğru ...
"Sessizce yol alıyordum. Bavulum, ben, şarkının yaraları depreştiren notaları. Bir de içimde atmaya hazırlanan minik bir kalp."
İda Yolunda
