Kötülük vardı her şeyin fazlasında ve fazlaydı her şey insanın iç dünyasında.
Her insan yaşayabilir miydi iç dünyasında?
Ağır mıydı içi dışından insanın?
Taşıyamaz mıydı yaşayan bedenin ölü ruhu tüm bunları?
Ne beklerdi insan?
Dünyayı olduğu gibi değil de içinde hissettiği gibi olduğunu görememenin burukluğu muydu yoksa fazla gelen?
Şimdi yorgunum, önceden de yorgunmuşum. Sanırım ben yorgun doğmuşum, her yol ayağıma dolanmış; saatleri saymaktan, zamanı yakalayamamaktan; içimdeki o yumağı ayıklarken yorulmuşum.
Sonra susup kendime doymuşum.
Hep varmışım da istediğim gibi yokmuşum.
Kendi kendime yokuşmuşum.
Kolayı zorla, sevgiyi geçmişle, kendimi kendimle savaşırken bulmuşum.
Dilimi suskunluğa gömmüşüm.
Susmuşum...
Ben meğer bu'ymuşum...
Değişimin dinamiğinde dürüstlük ve samimiyet
“Senin önüne parlak bir ayna gibi durduğumda, içime baktın ve kendi yansımanı gördün. Sonra dedin ki, “Seni seviyorum” oysa sevdiğin içimdeki kendindir.”
Sayfa 28 - Halil CibranKitabı okudu
Cahit Zarifoğlu’nun dediği gibi: “Bazen yağmur olmak ister insan. Yağmak ister sevdiğinin yüreğine.” Yağmur gibi saf ve temiz..
“Bir fil kadar kocaman yüreğimiz vardı ama kendi içimizden başka bir yere sığamadık.” Neden kendi içimizden başka bir yere sığamadık? Belki de cevap kendi içimizdedir. Sahi içimize sevgiyi yerleştiren kim? İçimize bu sevgiyi yerleştireni anmadığımız ve unuttuğumuz için mi kalbimiz mutmain olmuyor? Kalpler ancak Allah’ı anmakla mutmain olur diyorlar.Yoksa Allah’ı anmadığımız ve unuttuğumuz için mi kalbimiz mutmain olmuyor.. Ben artık Allah’ı andığım ve hatırladığım gün mutmain olacağıma inanıyorum. İçime bu sevgiyi yerleştiren, beni yaratan Rabbimin içimdeki sevgiye layık olan insanı, doğru zamanda doğru yerde karşıma çıkaracağı günü bekliyorum.