Hasılı, Cavit Bey meğer ihtiyarlamak elden ayaktan düşmek değil, hükümsüz sayılmakmış. Tedavülden kalkan banknotları bilirsiniz. Artık bir kıymeti yoktur ama bir türlü çöpe atılamaz. Evin içinde oradan oraya kaldırıp dururuz, oraya buraya sıkıştırıveririz. İhtiyarlık buymuş meğer Cavit Bey. Atamadıkları için çekmecenin dibine itivermeye çalışıyorlar. Artık hisleriniz, arzularınız yokmuş sanılıyor. Ezcümle, böyle bir ruh hali içinde insan bir nefes sesi arıyor. Denir ki aramakla bulunmaz, ola ki denk gelesin. Peşinden koşmakla olmaz, sabırla çağırır gül bülbülü, böyle öğrendik. Fakat memleket de bu hayat da, insanlar da pek yaveleşti. Herkes her şeyi herkese söylüyor nitekim. Oysa yeniyetmelik sayılır, değil mi Cavit Bey? Herkese, her şeyi bir anda söyleyivermek diyorum, toyluk sayılır. Gönlün en derinin de birikeni bir kere de muhatabına sayıp döküp sonra susmak. Bu intihar gibi bir şeydir efendim. Biri seni kurtarmazsa kanaya kanaya can verirsin.