Eğer .... gönül bahçesine girersen , gül gibi güzel kokarsın,
melek gibi; göklere uçarsın , yüzün Ay’a döner.
Yağ gibi seni yaksa bile aydınlık kesilirsin .
Gamdan, kıla dönersin amma mum gibi, meclislerin başına geçersin , orayı apaydınlık edersin.
Hem mülk olursun ,
Hem sultan !
Hem cennet olursun
Hem Rıdvan !
Hem gök olursun
Hem îman !
Hem
Boşverdiğin kadar huzurlu, takmadığın kadar mutlusun...
Yüzüme karşı melek olanlar, arkamdan kuyu kazarak çakallık yaptıklarını düşünüyorlar. Asla unutmasınlar, ben onların içindeki şeytanla boğuşuyorum.😈😈
-Sade; söyle bana, aradığın şey nedir?
Kötülüğün içindeki iyilik mi?
Ahlaksızlığın içindeki erdem mi?
Sade, söyle bana, neden kötülüklerin kilisesi?
Dinin ne senin? Müritlerin nerede?
Tanrıya karşı isen insana da karşısındır.
Sade söyle bana neden zevk için kan?
Sevmeden zevk alma?
İnsanlıkta artık duygu yok mudur??
Sade; şeytan mısın? Melek mi??
Bir Eylül yağmurunda yalnızım
Yağmur yağıyor; bir Eylül yağmuru.
Ben ağlayamıyorum. Bari sen ağla,ey gökyüzü. İçimdeki çocuk islanmak istiyor. Çamurlara yatıp yatıp melek çizicek. Hasta olmak ne korkutucu ama...
Artık ne arzum kaldı ne de kinim. İçimdeki insanı yitirdim. Kaybolsun diye de bir yere bırakıverdim. Hayatta insan ya melek olmalı ya doğru dürüst insan ya da hayvan. Ben onlardan hiçbiri olmadım. Hayatım ebediyen kayboldu. Ben bencil, acemi ve zavallı olarak dünyaya gelmişim. Şimdi artık geri dönüp başka bir yolu seçmem imkansız. Bundan böyle bu anlamsız gölgelerin peşinden gidemem. Yaşamla yaka paça olamam, güreş tutamam. Sizler, gerçekte yaşadığınızı zannediyorsunuz. Elinizde hangi sağlam kanıt ve mantık var? Ben artık ne bağışlamak, ne bağışlanmak, ne sola ne de sağa gitmek istiyorum. Gözlerimi geleceğe kapayıp geçmişi unutmak istiyorum.
Sadık Hidayet
... ey toprağa can veren acı! hangi Hacer'in dilinin ucundasın?
Ben bu iskelenin süryanisiyim
giden gider
bana kalır güneşin kızıllığı
herkesi uğurlayan o uğurlanmaz hüzün
ayırmaz kıyısından içimdeki korsanı
Yalamadır rotası
ipi kopuk bir kavmin
suyu görünce yekten hain hain gülümser
çünkü karda iz tutan bir yüzü yoktur suyun
göç denen çingeneden aşinalığı siler
İki alem arası
bu zalim arasattan
bahar denilen savruk melek de geçen bazan
terli avuçlarında tuttuğu şu uyruksuz
ağır gülü unutur gider dalgınlığından
Artık kalın halatlar yalnızca ruhum için
dalgalar çekip onu sanki benden alacak
tükendi pörsük hayat
pösteki sayar gibi
geriye ne kaldı benden başka salacak.
Ali Ayçil