Müziği gibi kalemi de o kadar naif ve içten ki, sanki oturmuş sohbet ediyoruz gibi. Öyle ince yerlere dokunmuş, öyle güzel gözlemleri var ki toplumumuza, hayata dair, kitabın son sayfasında buruk bir gülümseme vardı yüzümde, ne çabuk bitti dedim, daha yeni başlamıştık oysa. Yalnız olmadığımı hissettirdiği için buraya Melis Danişmend’e bir teşekkür bırakmak istiyorum. Hep söylesin, hep yazsın, hep üretsin…
