Kuşağına değil de geride kalmış o eksik yıllara dokunduğumu, elimde iğne iplik o yılların söküklerini onarmaya çalıştığımı hissettim bir anlığına ama hepsi boşunaydı. Aramızdan sadece kırık dökük bir zaman değil, telafisi imkânsız koca bir heves de eksilmişti sanki.
Sayfa 35 - İKİNCİ BÖLÜM - KONUK KABUL EDİYOR MUSUN? - İletişim Yayınları - 7. Baskı 2022, İstanbulKitabı okuyor
İğne yapılırken Veronika yeniden sordu. “Ne ka dar zamanım kaldı?”
“Yirmi dört saat, belki de daha az.”
Kız başını eğdi, dudağını ısırdı, ama sakin kalmayı başardı.
“İki dileğim olacak. Birincisi bana öyle bir ilaç verinki uykum gelmesin ve yaşamımın geri kalanının her ânını yaşayabileyim. Çok yorgunum, ama uyumak istemiyorum. Yapacağım çok şey var, hayatın sonsuza dek süreceğini sandığım günlerde hep ertelediğim şeyler bunlar, sonra, hayatın yaşanmaya değmeyeceğine inanmaya başlayınca da unuttuğum.”
Kendin dışında olanlar için uğraş vermek hem iğne ile kuyu kazmak gibi zor hem de karşılıksız ve kıymetsiz geliyor.
Belirli bir gece veya sabaha
"Ben hiç genç olmadım. O zaman olduğum kişi öldü. Al sana biraz daha iğne. Her tarafıma batmasınlar, ben almayayım. Hep her gün öldüğümüzü ve her günün numaralanmış ve muntazam kutular olduğunu düşünürüm. Ama geri dönüp kutuların kapağını açmak olmaz çünkü hayatın boyunca birkaç bin kere ölmüşsündür, bu da birçok ceset anlamına gelir. Hepsi farklı şekilde ölmüştür, hepsinin yüz ifadesi birbirinden beterdir. O günlerin hepsinde farklı bir sen yaşamıştır, tanımadığın, anlamadığın veya anlamak istemediğin biri."
Sayfa 153Kitabı okudu
Bir köy muhtarsız olmaz. Bir iğne ustasız olmaz, sahibsiz olamaz. Bir harf kâtibsiz olamaz, biliyorsun. Nasıl oluyor ki, nihayet derecede muntazam şu memleket hâkimsiz olur?
