Şiir okumayı pek bilmem, vakit de ayırmazdım. Son zamanlar hem konforlu bir okuma sağladığı hem yoğun hisleri için biraz biraz karıştırmaya başladım. Lisede zorunlu Literatür dersleri vardı. Hâlâ da hatırlarım şiir akımlarını. İkinci Yenicileri ve Garipçileri severdim ben.
Ömer Edip Cansever İkinci Yenici.
Kitapçı gezerken 
Sonrası Kalır 1 dikkatimi çekti. Ne güzel bir başlık bu böyle, dedim. Şu zaman alayım bu zaman alayım derken en sonunda aldım. Yayımlanmayan şiirler barındırdığı için 
Sonrası Kalır 2 ile başlamaya karar verdim okumaya. Böyle daha konforlu ve güzel geldi bana. Sonrası Kalır 2 his olarak sonbahar biraz. Kuru, soğuk ve umutsuz. Yaşama telaşı, durgunluk, umutsuzluk; ölüm, yalnızlık, yabancılık, bir yere ait olamama gibi duyguların bütünü. Bu nedendir şiirler hep benden bir parça gibiydi. Sevmenin en büyük etkeni de budur sanırım.
Yazar gerçekten donanımlı. Rilke’den Bachmann’a birçok yazarı, yapıtı biliyor ve seviyor.
Sonrası Kalır 2 Şiirden ayrı, düz yazı ve kısa 2-3 adet oyundan da oluşuyor. Ne yazsa okurmuşum. Tiyatromsu yazımını çok beğendim. Zaten şiirleri de ufak bir olay örgüsü ile şekilleniyor genelde.
Ben Ruhi Bey Nasılım, benliği sorgulamaktan umutsuzluğa kadar genişleyen bir şiirdi. Yazarın felsefik kısmını atlamamak gerek. Şiirleri dopdolu, bazen gerçekten hüzünlü.
Çok sevdim. Benim şairim sanırım Edip Cansever. Bir kere daha anlamış oldum.
