Kollarını bana sararak başımı göğsüne yasladı, "Ağla," dedi saçlarımı okşarken. "Doyasıya ağla..."
"Canımı acıtan sensin, bana sarıldığında acımın geçeceğini mi sanıyorsun?"
"Yaran bensem eğer, merhemin de ben olmalıyım. Bu yüzden ağla."
tek korkum onun en büyük zaafim olması ve bir gün onu kaybedersem bu acının beni bitirmesiydi. ona kalmayı yakıştıramıyordum. her an gidecek gibiydi. bir eli kapıda bekliyordu sanki. ve bu düşünce hissedebileceğim en büyük acıyı sunuyordu kalbime.