Duyduklarıma inanamadım. İçime öyle bir mutluluk doldu ki ilk kez bütün dişlerimi göstererek, kocaman güldüğümü hatırlıyorum.
Ne ölüm, ne de hayat! Hiçbiri kovalamıyor beni rüyalarımda. Hiçbirinin eli bana değmiyor. Çünkü ceplerimde hiç olmadıkları kadar. Varlığıma nedensizlikten delirdim ben. Hiçbir nedeni kendime yakıştıramadığımdan. Hepsini giydim. Hiçbiri olmadı. Hepsi dar geldi. İnansaydım herhangi birine, uğruna gerekirse dünyayı kan gölüne çevirirdim. okyanuslar kırmızı olurdu. Pıhtılaşmış kanlardan siyah dağlar yükselirdi. Ama inanamadım. Bir türlü inanamadım... Bütün hayat bir ilüzyon. Benim gibi, Kayra gibi...
Ama inanamadım. Bir türlü inanamadım... Bütün hayat bir illüzyon. Benim gibi, Kayra gibi.
Sayfa 120Kitabı okuyor
Tabii saat 2'de bende ordaydım
Aman Allah'ım gözlerime inanamadım
Hayatta en çok sevdiğim ve yıllardır aynı sahneyi paylaştığım piyanist arkadaşım Ozan
ᴢᴀᴍᴀɴıɴ ʏᴀɴᴋısı • sᴇʀᴅᴀʀ ᴄ̧ᴀᴛᴀᴋ #kitapyorumu
“sevdiğim herkes gittiyse ben neden buradayım?”
uzun zamandır okuduğum en iyi kitaplardan birinin yorumuyla geldim bugün.
başkarakterimiz, eser’in ilk gençlik yıllarından başlayarak hayatına konuk oluyoruz. ilk aşkı müzeyyen sayesinde nasıl yaşıtlarından farklılaşıp okumaya ve kitaplara yöneliyor, bu okumalarının akabinde yazmaya devam ediyor…
ilk aşkı müzeyyen’den sonra zeynep ile diyar diyar geziyor. bizde bu gezintide eser’e eşlik ediyoruz. fakat bu gezintinin sonunda annesi hastalandığı için tekrar memleketine dönüyor eser ve biz çok çarpıcı bir gerçekle burun buruna geliyoruz.
sizce bu gerçek nedir?
eser kendiyle ilgili neyi öğreniyor?
evlenmek üzere olduğu zeynep bir anda neden ve nasıl ortadan kayboluyor?
daha bir çok soruyla bizi şok eden müthiş bir finaldi. ben okurken sonunu asla bu şekilde tahmin etmemiştim. hem üzüldüm hem de gerçekten inanamadım.
yazarın kalemi oldukça akıcı ve sizi tek bir satır bile sıkmadan içine alıyor. cümlelerin arasında eser’in dünyasında kayboluyorsunuz. ben başlarda anı tarzında bir kitap olacak gibi düşünmüştüm fakat harika kurgulanmış bir hikayeydi. betimlemeler, kendimize yöneltebileceğimiz anlamlı sorular, şimdiye kadar gözümüzden kaçan kıymetini bilemediğimiz anılarımız… güzel bir sorgulama serüveni oldu benim için.
bu kitabı okumayan çok şey kaçırır. muhakkak okuyunuz. 
bir kare mavi 
Zamanın Yankısı 
Serdar Çatak
Ne ölüm, ne de hayat! Hiçbiri kovalamıyor beni rüyalarımda. Hiçbirinin eli bana değmiyor. Çünkü ellerim ceplerimde hiç olmadıklanı kadar. Varlığıma nedensizlikten delirdim ben. Hiçbir nedeni kendime yakıştıramadığımdan Hepsini giydim. Hiçbiri olmadı. Hepsi dar geldi.İnansaydım herhangi birine uğruna gerekirse dünyayı kan gölüne çevirirdim. Okyanuslar kırmızı olurdu. Pıhtılaşmış kanlardan siyah dağlar yükselirdi. Ama inanamadım. Bir ţürlü inanamadım...Bütün hayat bir illüzyon. Benim gibi, Kayra gibi...
Sayfa 138 - KayraKitabı okuyor
insan
kaç katmandan müteşekkil
kaç örtüyle örtülmüş
kaç maske kullanıyor
kaç kostüm
kimse gördüğümüz kişi değil aslında
aynada gördüğümüz bile
.
"kendime inanamadım" diyeni duydun ama anladın mı?
Herkesi babama benzetirdim.Ya da hiç kimse babama benzemezdi.Evimizde yapraklanan bir çınar ağacıydı.Gölgesi yazın serinlik,
kışın sıcaklık verirdi.Yanımda olduğu zamanlar iki kat yaşardım…Yüreğimde karıncaların yürüdüğü bir yeni zamandı.Kim birazcık ona benziyorsa gizlice seviyordum.Bütün erkeklere mavilik veren bir gökyüzüydü.
Bir gün gelmeyiverdi.Ben inanamadım.Sonraki günler de gelmedi.Ben bir çınarın her yaprağından defalarca düştüm.
Sayfa 37Kitabı okudu
Yaklaşık karşılığını çıkardım zihnimden. İnanamadım.bir daha hesapladım. Yine inanmadım.
Sayfa 529Kitabı okudu
