Geliştiren anne-baba çocuğun davranışına değil, kendi davranışına odaklanır. "İyi ve doğru olanı" kendisi yaparak örnek olur, çocuğunun da "iyi”yi seçmesini ve "doğru"yu yapmasını bekler. Sa- dece çocuğundan değil, kendinden, eşinden, ailedeki büyüklerden, tüm aileden bunu bekler. Burada "iyi" ve "doğru”dan kastedilen şey, aile denen, yaşam denen "ekibin" iyisi ve doğrusudur. Çocuk "iyi"yi seçmediği ve "doğru"yu yapmadığı zaman kendini ekibin dışında, yapayalnız hisseder. Hayat zorlaşır, anlamsız hale gelmeye başlar. Akıl sağlığı yerinde olan küçük ya da büyük hiçbir insan, anlamlı bir hayat seçeneği varken anlamsız bir hayatı seçmez.
Sayfa 75 - Kronik Yayınları