Naruto' nun 15 yıllık manga serüveni bitti. Benim hayatıma 4-5 yıldır yer alıyordu. Bunu manganın son sayısını 6-7 kere okuduk sonra ancak şimdi tam olarak kabul edebiliyorum. Naruto' yu basit bir anime gözüyle bakılmaması gereken animelerden biri hatta ortaokul veya lise çağından başlayıp geri kalan bütün yaşları kapsayacak kadar geniş bir konu çok hoş bir felsefesi var. Azim , kararlılığın arkadaş sevgisi ve sadakatin ,bazen hayatta kötü bir olayın veya kişinin aslında dünyada dengenin sağlayabilmek ve toplumu veya sevdiği insanları koruyabilmek için yaptığını , huzurun farklı bakış açılarıyla getirmeye çalışan düşüncelerin , korkunun olaylara bakış açısından kaynaklanabileceği karşılıklı anlayışın korkuyu silebileceğini bir insanın yalnızlığı ve acısı genelde o o duyguları yaşayanın tam olarak idrak edebileceği ve benim şimdi aklıma gelmeyen bir sürü konuyu(700 sayı mangası bitmeyen animesiyle baya geniş bir hikayesi var) işlendiği güzel bir mangaydı.
"Her bir insanın hikâyesi, bizi kendi başımızdan geçen olaylar kadar ilgilendirirdi. Yeter ki kendi gerçekliği içinde kavransın. Her hikâye, insan varoluşunun hikâyesi değil miydi? Ve akıp giden hayatın?"
Özgecan Aslan olayının biraz farklı bir olayını ilkokul ön masada oturan arkadaşım başına geldi. İyi niyetli ve kötülük nedir bilmeyen bir kızdı. Bir projede 4 kişi beraber yaptığımızdan dolayı tanıma fırsatım olmuştu. Güzel bir kız olduğundan neşesi içimi ısıttığı için galiba platonik aşıktım. Şuan bile çok etkiyor beni. Arkadaşımın vahşice
Nietzsche'nin "aktif unutma" tezi üzerinde çalışıyordum.Ona göre hayvanlarla insanlar arasında temel bir tarihsellik farkı vardı.Hayvanların tarihselliği yoktu; dün ve bugün arasında bir fark hissetmezlerdi.Bu tarihsel bilinç insana özgüydü ve hayvanları kıskanmamız için bir sebepti.İnsanın geçmişini araştırması acı veren bir deneyimdi.Mutlu olabilmenin tek şartı "unutmayı" başarabilmekti.
Hayvanların yaptığı gibi neredeyse hafızasız yaşamak ve mutlu olmak mümkündür ama hiçbir şeyi unutmadan yaşamak imkansızdır...
Sayfa 185
