"...Toprağı, suyu çekip alsa tamam, servetini çekip alsa olabilir, hatta canını alsa da olabilir... Ah insanın aklını, düşüncesini çekip almayı hangi kaba yürek keşfetmiş? Ah Allahım, var olduğun gerçek ise, böyle bir zulmü insana nasıl verdin? Yeryüzünde başka felaket az mıydı?"
Lev Tolstoy, henüz Hitler, Mussolini, Franko, Evren, Erdoğan gibiler henüz yeryüzünde yokken “Mezbahalar oldukça savaşlar sürecek” demişti. Henry Ford ise işçileri iliklerine kadar sömüren o pek meşhur fordist bant sistemini mezbahalardan ilham alarak keşfetmişti. Yani dikkat edilirse, insanı hayvandan aşağı kılan bütün özellikleri, insanın insana, insanın hayvana zulmü sayesinde gelişti. Zulüm ettikçe insan yüceldiğini, hükmettiğini, üstün olduğunu sandı. Ama gerçekte yeryüzünün tüm türleri içinde giderek dibe en yakın tür haline dönüştü.
Biz paralı askerler olmakla birlikte bir ruhu ve sadakati olan kullardık. Ruh yitince oldu her şeyin de yitimi. Ruh, iyinin işaretini seçmekle başlayan haberdi. İyi, kötünün bittiği yerdi. Kötünün sınırıysa insanın insana, insanın hayvana, canlı olana hatta eşyaya zulmü demekti. Hepsi de Nizam-ı Alem sırrında gizliydi.Başlangıçta iyi uğrunda canı hiçe saymanın eşsiz doyumuydu duyduğumuz. "Kuru cihangirlik davası" değildi bize vasiyet edilen şey. Sonrasında, gayeyi yitirmişlerin tamamında olduğu gibi, sadece alışkanlık. Savaşıyor olmanın kendisini gayeye dönüştürenlerin taşkın heyecanı. Uğrunda vuracağımız ruh ve sadakat yol olduğunda sadece vurduk. Böyle kötü olduk. Bir kez vurmaya alıştırılmıştık. kulluk bilinci yerine vurmak alışkanlığı. Önümüze ne gelirse vurduk. Sipahileri vurduk sekbanları vurduk. Orduyu, devleti, milleti vurduk. İstanbul'u, Anadolu'yu, eyaletleri vurduk.
Sayfa 147Kitabı okudu
