Tüm hayatım boyunca hissettiğim ama ifade edemediğim içselliğim, olmayan huzurumu tümden kaybettiren,beni huzursuz eden...
Evet Dostoyevski beni huzursuz ediyor, hem de çok huzursuz.
Onun kitaplarını okurken yaşadığım rahatsızlığı tarif edemem fakat bundan zevk aldığımı da bir gerçek.
Ve kimseye önermediğim hatta okuduğumu, bırakın kutsal
Kitabı okurken Atatürk’ün bu kitabı şiddetle tavsiye etmesinin sebebini net şekilde anlayabiliyorsunuz. Osmanlı’nın kaçırdığı modernleşme hareketi ile toplumun bilgisiz ve cahil olmasının ne kadar büyük sorunlara yol açtığını gören Atatürk, bu kitap ile toplumun bu cahilliğe refleks vermesini ve cahillikle mücadele ışığını kendi içlerinde yakmasını istemiştir. Kitap karanlık köşelerden neden çıkılması gerektiğini, insanın sadece kendisini yetiştirmesinin yeterli olmayacağını, bir meşale gibi parlayıp etrafını da aydınlatması gerektiğini belirtmiştir. Özellikle cumhuriyetin ilk dönemlerinde yetişen nesilin de bu şekilde davranarak modern Türk tarihinde kolektif bir kalkınma hareketi başlamasını istemiştir.
Kitap bu yönüyle çok kuvvetli olmakla birlikte daha çok soyut bir şekilde yazılmıştır. Somut olarak elle tutulur, uygulamaya dair bilgiler değil, manevi duyguları yönlendirmeye yönelik yazılmıştır. Bu tarafı benim için biraz hayalkırıklığı olmuştur.
Her kitap içinde bir can taşır, her canın içinde bir kitap saklıdır. Sen okumayı bilirsen her insan bir kitaptır. Yaşadığımız her gün bir sayfaya tekabül eder 60 yaşına geldiğimizde insanlara okuyacağımız romanlarımız olur.
Hepimizin hayatı tümsekli yollar gibidir. Hiçbirimizinki dingin bir denize benzemez. Kimimizin günleri hastanede
Bu kitap 1886 yılında yayımlandığında o kadar çok ses getirdi ki çok sayıda tiyatro eserine ve sinemaya uyarlandı. Hatta filmini araştırırken bu kitaptan uyarlanmış bir çizgi filme bile rastladım.
Yazarın bu kitabı kabuslarından etkilenerek yazmış olması da oldukça ilginç geldi bana.
Kitabın konusu şöyle
Avukat Bay Utterson bir arkadaşından kendi çevrelerinde yaşayan kötücül bir adamın karıştığı bir olayı öğrenir. Bu adamın adını öğrendiğinde kafasında bir şimşek çakar. Çünkü bu adam Avukatın arkadaşı Dr. Jekyll'ın vasiyetinde kendisine bir şey olması durumunda tüm mal varlığını bıraktığı kişidir. Avukat bu durumu şaşkınlıkla karşılar çünkü arkadaşının böyle bir adamla ne işi olabileceğine akıl erdiremez. Dr. Jekyll toplum tarafından sevilen, saygı duyulan biridir. Ama bu kötücül adama yani Bay Hyde'a olan yakınlığı ve bağlılığının altında başka bir şey olabilir mi diye düşünür avukat. Bunu araştırmaya karar verir. Olaylar böyle başlar ve kitap ilerledikçe okuyucuyu zihninin en karanlık yerlerine götürür.
Bu eser iyi ve kötü kavramları üzerinde şekillenen bir olay örgüsüne sahip.
İnsan kendi benliğinin kötücül kısmıyla karşılaşıp onu beslemeye başlarsa bir gün o kötücül tarafın esiri olup geri dönülmez yerlere sürüklenebiliyor.
Alıntı
İkiyüzlülük içime işlemiş olsa da asla bir sahtekar değildim; her iki yüzümde samimiydi.
Dostlarını rastgele, oldukları gibi kabul etmek ancak alçakgönüllü bir insanın işidir.
Yok, hafiflemiyor çekilen azap ancak, katılaşıyor ruhumuz, katlanıyor.
Dr. Jekyll ile Bay HydeRobert Louis Stevenson · İş Bankası Kültür Yayınları · 201520,5bin okunma
“...kalabalıkları en çok heyecanlandıran şey en yüksektekilerin gözden düşmesidir;hayranlığın karanlık tarafı,insanın kendi sıradanlığından duyduğu memnuniyetsizlikle birleşen kıskançlıktır.”
“Tanrı öldü’yle ‘Nietzsche öldü’ arasındaki fark nedir? ‘Tanrı öldü’ diyen Nietzsche’ydi, ‘Tanrı da ‘Nietzsche öldü’ dedi. Peki ‘Tanrı öldü’ diyen Nietzsche’yle ‘Nietzsche öldü’ diyen Tanrı arasında ne fark var? ‘Tanrı öldü’ diyen Nietzsche ölmemişti, ama ‘Nietzsche öldü’ diyen Tanrı bizatihi ölmüştü.”
Tam bir komik etki için hayati olan şey
