"Düşünme, dayanma, hayal etme gücümüz ne kadarsa o kadar insanız."
Biriz
Bir erkeğin üstünlük sağlaması için bir kadını ezmesi adice olduğu gibi
Kadınları yüceltmek için de erkekleri yermek bi o kadar adice bir davranış.
Aynı dünyaya düşmüş farklı iki cins insanız donanımlarımız farklı ama bi o kadar da birbirimize muhtacız. Bu muhtaçlık zafiyet noktasında değil birlikte yaşamak zorundayız. Her şeyiyle bunun üzerine dizayn edilmiş bir dünya düzeni içerisindeyiz.
İşte tam burada zorunluluğu tercihe çeviren büyüsel bir enerji, bağ var adı “sevgi”, bilime sorsan tabi cinsellik, hormonlar der ama Sevgi bilimin ötesinde bizi erkeği ve kadını bütün yapan şey. Hiçbirinin diğerine üstünlüğü yok eşitsin yani 1 ile 1' sevgiyle toplayınca yine 1 olur. Bilimden farklıdır sevginin matematiği...
Sen ve ben çoğukimse değiliz. Demek ki çoğukimsenin durumu bize uymaz. Dünyada rahatlık aramıyoruz, dünyanın katılığını olağan karşılamıyoruz ve bu katılığa katılıkla cevap vermek gerektiğini düşünmüyoruz. O halde dünyada rahatlık aramıyoruz diye eziyeti onayladığımız söylenebilir mi? Dünyanın katılığına katılıkla cevap veremeyeceğimize göre yumuşaklık gösterip ezilmeyi mi kabullendik? Yenilmeyi göze mi aldık? İşte diyalektik tuzağı. Sen ve ben bu tuzağa yakalanmadığımız kadar insanız. Çoğukimse bu tuzağa düştüğü için insanlığından uzaklaşıyor.
Sayfa 2 - PdfKitabı okudu
Birçokları anlamayacak olsa da anlatmak zorunda olduğumuz, gecemizi gündüzümüze katarak insanlara hatırlatmakla yükümlü olduğumuz şeyler var. Her ne kadar menfi duyguların coştuğu bir hengâmda, akıl ve analiz gözden düşse de bir okuyan, bir lahza olsun üzerine düşünen birileri olur diye anlatmamız gereken şeyler var. Zira menfi galeyan, tarih
Beni bu bunalımdan kim kurtaracak?
Vakit gece yarısını geçti. Pencerem açık. Uzaklardan hüzün dolu bir şarkı sesi geliyor.
İçimde tanımlanamaz bir daralma var. Bir el kalbimi sıkıyor sanki.
Ruhum kabına sığmıyor bu gece. Oda, ev, şehir, dünya, evren dar geliyor bana.
Bir yolculuk etmek, buralardan, kendimden, her şeyden uzaklaşmak, bir yerlere
O biyonik seks robotlarınınki kadar sıkı, simetrik ve genç kalan vücutlarımız asla olmayacağı için toplumun gerçekdışı "en iyi" vücut modeline sahip olmadığımız halde sahip olduğumuz vücutlarla nasıl mutlu olabileceğimizi derhal öğrenmeliyiz çünkü vücudumuzdan memnun olmamak
daha iyi görünmemizi sağlamıyor. Yalnızca kendimizi daha kötü hissetmemizi sağlıyor. Bizler en kusursuz görünen seks robotundan kat kat daha iyiyiz. Biz insanız. İnsan gibi görünmekten utanmamalıyız.
Sevildiğini hissetmeksizin, sevgi nedir bilmeksizin yetiştirilmiş, yaşından önce büyümek zorunda kalmış ne çok insanız. Annesinden, babasından bir öpücük almanın kendisine çok görüldüğü, “kızım” hitabının kendisi için havalara uçacak denli az söylendiği kayıp çocukluk yılları…
Çocukluğun o sevgisizliğinin boşluğunu doldurmaya çalışıyorum her anımda. Bana söylenen her güzel söz, verilen her tebessüm, düşünüldüğün ve değer görüldüğümü hissettiğim en ufak hareket beni birine bağlıyor bu yüzden. İnsanlara kolayca kanmam bundandır belki de, kolayca sevmem, kolayca bağlanmam ve kendi içimde savaşlar vererek o bağlanmayı koparmaya çalışmam… çünkü korkuyorum, o sevgisizliğin yol açtığı boşluğu doldurmaya çalışırken kendime zarar vermekten… başa çıkmaya çalışıyorum o boşlukla. Amansız bir mücadele veriyorum içten içe. O boşluk hep olacak ruhumda, biliyorum. El üstünde tutulmak bile yeterli gelmeyecek onu doldurmaya belki de. Ruhunda derin yaralar bırakılmış, sevgisizliğin toprağında nadasa bırakılmış bir hayatın cesedini taşıyorum sırtımda. Olduğu yere kadar, inatla…
Vecdi Çiçek Açtı
Vecdi hepimizin önünü açmış bir adamdır. Onun yaptıkları karşısında bizim hiçbir vukuatımız göze çarpmamıştır. Sonuçta hepimizin biraz içki, biraz kumar, hani ne bileyim, birkaç çapkınlık davası olmuştur ama hepsine olur o kadar deyip geçtiler. Neticede hepimiz insanız ve hiçbirimiz Vecdi değiliz.
Sayfa 50Kitabı okudu
