Seni çok ama çok iyi anlıyorum. Şu an sakın bir kitap ile konuştuğunu düşünme, ben senin iç sesinim. Okuduğun her satırda kendini göreceksin. Hadi sıcacık bir kahve al ve gel bana... Şu genç yaşına rağmen, fazlasıyla ağır şeyler yaşadığını düşünüyorsun. Ve hatta bu kadarı fazla diye sitem ettiğin anlar da oluyor. Bazen taşıyamayacağın bir yükün
Nermin abladan önce
Bir gece hangi gece olduğunu eskiler bilir, yeniler de biraz araştırınca öğreneceklerdir. Hayatımın dönüm noktasıdır belki de. Çoğu insan için karanlık bir sayfadır. Uyanışın belki de tetiklendiği andır. Evimdeyim. Küçük bir site, Kırıkkale’de silah fabrikasında çalışanlar yazlık olarak yaptırmışlar. Kasabanın tepesinde diyebilirim, sitenin arka
Insanlar
Kitabım elimde sabır tespihi çeken insanlar gibi aynı cümlede takılı kalmış tekrar edip duruyorum. Bir türlü odaklanamıyorum, olduğum yerde çakılı kalmak sevgiliye bir an önce kavuşamamak gibi canımı yakıyor. Düşünceler bir sarmal oluşturuyor beynimin içinde, dönüp duruyorlar bir girdap gibi. Nejat İşler geliyor aklıma, “Hayatımdan çıkan insanlara teşekkür edesim geliyor” demişti. Ben bu kadar kolay kararlar veremiyorum, yufka yüreğim her defasında düşüncelerin oluşturduğu sayısız çentiklerden dolayı yaralı. Beni huzura götüren kitapların içine bile gömülemiyorum, gömülmek yerine aynı cümlenin üzerine yığılıp kalıyorum. Ofisimde tahtada yazılı olan “insanlar acımasızdır” sözü, üst bir ses tarafından sürekli beynime çakılan bir çığlık gibi kulaklarımın çınlamasına sebep oluyor. Samimiyetsizlik ilkesini ya da ilkesizliğini damarlarındaki kan kadar normal kabul edenler tarafından, hayallerimle birlikte hayatın içinde eriyip gidiyorum. Her defasında son derece insani hayallerime, özünde insan olmanın…
ihtiyar
