"Ne istersen yap, dilediğin gibi yap!" demekten çekinmiyoruz -çünkü çocuğun, yalnızca insan soyuna ait ana babadan doğduğu için bir gün dört ayağı üzerinde değil, iki ayağı üzerinde yürüyeceğine önceden emin olmamız gibi, geniş insanlık kitlesinin de giderek aydınlandığı ve ayaklarında bugün var olan bağlardan kurtulduğu ölçüde, daima topluma yararlı yönde yürüyeceğine ve davranacağına eminiz.
İlkellik mıknatıs gibidir. Dev bir mıknatıs. Biz istemesek de,
vücudumuzdaki demir ona doğru gider. Beynimize işlenmiş bir ilkel insan
dövmesiyle doğarız. Yemek, uyumak, bağırsaklarımızdakileri çıkarmak
dışında yaptığımız her şey fazladandır. Üremek dahil. Geriye kalan her şey
uydurulmuştur. Dünya uydurulmuştur! Caddeler, evler, giysiler... Her şey. O
üç eylem dışındaki her şey! Aşk, siyaset, tıp, savaş. Bunların hepsi
insanoğlunun boynuna astığı aksesuvarlardır. Teker teker hepsinden
kurtulunur ve üç ana eyleme dönülürse insanlık kendini hatırlayacaktır.
Bunların yerine getirilebildiği dev bir yatakhane olmalıydı dünya...
İnsandan ve bütün canlılardan iğreniyorum. Kendimdense nefret etmekten
yoruldum ve bu konuda hiçbir şey hissetmiyorum. Oksijenle alışverişi olan
her yaratık midemi bulandırıyor. Gözkapaklarımı derime kaynak
makinesiyle yapıştırmak istiyorum. Bir canlı daha görmemek için!
Ellerimden, ayaklarımdan korkuyorum. Kalabalıklardan korkuyorum. Tek
isteğim bütün düşündüklerimi içinde barındıran beynimi bedenimden yırtıp
uzay boşluğuna fırlatmak. Bedenim olmadan, sadece ve sadece var
olduğumu bana hatırlatacak olan zihnimin uçmasını istiyorum. Buna ruh
diyenler de var. İlgilenmiyorum isimlerle. Sadece hiçliğin içinde bedensiz
bir zihin olmak istiyorum. Sadece bir düşünce olarak var olmak!
İnsanlık tarihi zoraki kahramanları sevmezdi; ne kadar ısrarcı olunursa olunsun hak etmeyenlere acımaz, onları yolundan geri döndürürdü.
Ölmek! Bunun anlamı nedir! Ölümden söz ettiğimizde bir düş görüyoruz. Kaç kişinin öldüğünü gördüm; ama insanlık o kadar dar görüşlü ki varoluşun başlangıcına ve sonuna bir anlam veremiyor. Hâlâ kendime aitim, sana aitim. Sana aitim, sevgilim! Ölümden sonra birbirimizden ayrı, birbirimizden uzak mı olacağız - belki sonsuza dek? - Hayır, Lotte, hayır; bir an için bile ayrı olmayacağız - ben nasıl yok olabilirim? Sen nasıl yok olabilirsin? Biz var değil miyiz! - Yok olmak! - Bunun anlamı nedir? Yine öylesine bir sözcük işte! - Boş bir ses! Yüreğimde hiçbir şey duyumsamıyorum bu sözcüğü işitince! - Ölü, Lotte, soğuk toprakta gömülü, öylesine dar, öylesine karanlık bir yerde.
İnsanlık tarihinin en rezil durumu , var olan bir ırkı veyahut varlığı Yok saymaktır.