Hayatımızda iyi ya da kötü şeyler olabilir çünkü burası dünya ve imtihan yeridir.İnsanoğlunun yapması gereken kötü durumlarda sabretmesi ve isyana başvurmaması,bu dünyanın bir sonu olduğu ,dünyanın sadece bir köprü olduğu,çok fazla bağlanmamak gerektiği üzerine birçok yazar ve şairden alıntı yaparak anlatılmış,ayet ve hadislerle de desteklenmiş.Birbirinden farklı ibretlik hikayeler ile insana artık gözünü açması gerektiği ve bu gaflet uykusundan bir önce uyanmamız ,Allah’a bağlanmamız, bu dünyada mutluluk olmasa da asıl hediyenin ahirette olduğu ve bu dünyanın sadece bir hayalden ibaret olduğunu gözler önüne sermektedir.Hayatımızda çoğu şeye üzülmememiz gerektiği ,sabrın en büyük ilaç olduğunu,sonundaki ödülü beklememin inancımız için doğru bir yol olduğunun farkına varmalıyız artık.
Bizim çektiğimiz acılar peygamberlerin çektiği acıların yanında nerdeyse yok gibidir ama sürekli bir şikayet üstüne kurarız hayatımızı ve hemen isyana başvururuz ,bu bizi her zaman yanlış yola götürür ve dinimizin emirlerine itaat etmemiş oluruz ve de inancımız zayıflar…
Allah bizi yasakladığı davranışlardan uzak tutsun ve dinimizi doğru bir şekilde yaşamayı nasip etsin inşallah.Gerçek mutluluk istiyorsak bunu Allah’a iman ile gerçekleştirebiliriz.İnşallah peygamberimizin yolundan ilerleriz…
Gerçekten insanın ufkunu açan ve dini yönden bazı şeylerin daha çok farkına varmamızı sağlayan güzel bir kitap olmuş.İçinizi ferahlatacak ve okudukça feyzleneceksiniz.Anlatılacak o kadar çok şey var ki en iyisi siz okuyunca görün…
Albert Camus, bu eseri yazdığında 22 yaşında olduğunu okuyunca aklıma şu soru düştü:
22 yaşındaki bir delikanlının ergenlikten yeni çıkıp gençliğin ilk demlerinin yaşandığı çok genç bir yaşta hangi uzun ve çileli yaşam deneyimleri geçirip hangi algı seviyesiyle düşüncelerini geliştirip iç dünyasında
