Evet , şu sıra yalnızlığa katlanabilmek, eskisinden de güç . Öyle bir haldeyim ki , düşüncelerimle geçmişte ve günümüzde gezinmek için gözlerimi kapamam bile gerekmiyor .
Ayaklarımla neyi ezebilirim ki? Altımda betondan başka bir şey yok. Hayır,böyle yürümekle pek çok şey ezebiliyorum. Yönetime hoş görünmek için bu kadar alçalabilen doktorun ödlekliğini eziyorum. Başka bir sınıfın acı ve sıkıntılarına kayıtsız kalan bir sınıf insanın kayıtsızlığını eziyorum. Fransız halkının cehaletini eziyorum . Kim bilir daha neler eziyorum ayaklarımla? Ama bütün bu olup bitenlerden sonra herhalde eskisi gibi yürüyemiyor,her adımda bir şeyler çiğniyordum