İlahi aşkınlığın kendine ihsan edildiğini artık göremeyen insan, sonlu bir varlık olduğu için kusurlu bir varlık statüsüne düşmüş ve mecburen başka insanlara yönelmiştir. Bu noktada, başkalarına görünmenin varoluşun temel boyutlarından biri olduğunu belirtmemiz gerekiyor. Hannah Arendt’in de dediği gibi “dünyada hiçbir şey ve hiç kimse biraz gözlemci olmadan var olamaz.”