Pause Anıtı' na dair
"Pause Anıtı" İsahag Uygar Eskiciyan'ın her öyküsüyle ve her yönüyle kendine özgü öykü kitabı.Yazar, modern çağın,teknolojinin, kapitalizmin insanlara dayattığı açmazları ve yarattığı çelişkileri kimi zaman mizahi kimi zaman oldukça sert öykülerle, gözler önüne seriyor.İsahag Uygar Eskiciyan, öyküleriyle çağına tanıklık ederken,
Normalde öykü kitabı sevmeme rağmen bu kitabı gerçekten sevdim, içinde kısa kısa bir sürü hikaye var (14 tane) ve gayet akıcılar, farklı bir bakış açısıyla yazılmışlar. Zaten aynı tarz şeyleri okumaktan sıkılmıştım bir süredir. Yeri geliyor anlatıcımız Azrail, yeri geliyor akıllı telefon oluyor… Değişikti. Yazarın diğer kitaplarını da listeye ekledim, aralarda kafa dağıtmak için güzel duruyor.
Sz önce bitirdim kitabı. Eskiciyan okumayı çok severim. Okuduğum diğer kitaplarına göre bu kitap daha az kara mizah ve gönderme içeriyor. Hem ayrıca daha sembolik anlatımları var. Önceki kitaplarına dayanarak acaba bir şeye, bir yere mi gönderme yapıyor diye düşündürdü ilk öyküleri. Ama bundan sıyrılıp Eskiciyanın tadına doyulmaz anlatımının yolculuğuna çıktım. Ve diğer okuduğum kitaplarına göre daha rahat bir şekilde yazmış anlatacaklarını. Herhangi bir sansür düşüncesine girmemiş . Kötü mü olmuş peki? Bence değil. Sokak ağzını kullanıp salon edebiyatından dem vurmak yerine olduğu gibi davranmış yazar.
Göndermesini yaptığı en belirgin cümlesi, henüz on yedi yaşında iken yaşı kanunla bir gecede büyütülüp idam edilen Erdal Eren üzerine.
Eskiciyan'ın kitaplarını seviyorum. O kadar özgürce yazıyor, muhalifin sokak dilini o kadar rahatlıkla kullanıyor ki, bir "Oh be!" nidası yükseltiyor.
Özgürce yazıyor. Ayıpsamadan, edebiyatın; ağdalı, sansürlü, zorlama dilinden uzak. İskender gibi. Hani şu Küçük olan. Umurunda değil gibi hiçbir şey. Aslında bir o kadar da umursar nitelikte. Mesela hayatın politikadan ayrılamayan bir bütün olduğunu gösteriyor. Bunu yaparken politikacıları iğnelemeyi, onları yerden yere vurmayı, onlarla eğlenmeyi unutmuyor. Dilini mizahla taçlandırıyor. Sadece politik mizah da değil, sokağa çıkıp insanların birbirleriyle konuştuğu gibi konuşuyor. Kara mizaha dönüştürdüğü yazılarından, alt üst edilen hayatı eğlenceli bir şekle dönüştürüyor. Elinden gelen en iyi şekilde çıkarıyor yaşamayı. Yoksa bu karanlık dünyadan somurtarak mı geçelim yani! der gibi.
Eğlenmemek elde değil onu okurken. Kitapta mizahın hakkını veriyor. Gülmeye ara verip tekrar okumaya dönmek için mola vermiş gibi oluyoruz. Mizahını anlatmak için insan etrafında birilerini arıyor "Bak, burası ne kadar komik ve doğru!" diye.
İncecik kitapları dolu dolu, incecik kitapları yüzlerce sayfa sürsün istiyor insan. Yazdıkça yazsın ve okuyalım biz de.
Okuduğum tüm kötü kitapların toplamından daha kötü bir kitap. Küfür bir üslûp meselesi bir tarz değildir. Ele avuca sığmayan sözlerin edebiyat çevresinde saygı duymasını kabul etmiyorum. Şiir saygısız bir var oluşun şımarık evladı değildir. Şiir bir kültürsüzleştirme ürünü de değildir. Ben şairim deyip değerlere özellikle dinî değerlere
Okuduğum üçüncü Eskiciyan kitabı. İlk ikisi öykülerle bayağı eğlendirmişti. Dokunduğu yerler, espriye döktüğü cümleler kara mizah bir yandan da. Bu kitabı da şiir kitabı oldu okuduklarımdan. Hoş böyle şiirler de olmuyor değil. Gerçi şiir adı altında her şey oluşturulabilir artık sanırım. Alt alta, boşluklu, anlamlı, anlamsız, uyaklı, uyaksız ne gelirse artık. Ama ben ne anlarım şiirden. Neyse. Eskiciyan yine dokunmuş bir sürü şeye. Ve yine Kara Mizah dolu. Yan anlam ya da benzer kelimeler kullanarak daha edepli olayım derdine düşmemiş hiç. Edepli dediğim de çoğunluğun, ülkenin ahlaki kurallarında bulunan edep. Buna da neyse. Güzel güzel yazmış çoğunlukla. Bu yazar okutuyor kendini.