Ama umutsuz olmamak lazımdır. Ayak kırıldı mı, Allah kanat ihsan eder. Bu topraklarda asıl dert Allah'a isyan idi. Bütün bu olanlar O'nu unutmaktan oldu.
Her bilenden ziyade bulunur. Bunu tecrübeyle anladım. Her şeyi bildiğimi zannettiğim zamanlar da geride kaldı. O günden sonra bildiğimi unuttum, unutarak yeniden bildim.
Kulun bu konuda yapması gereken kalbini sevgili için kilitli tutabilmektir. Lâkin bu çok zordur.Bazıları kalbin içine dünyayı ve dünyalıkları doldurarak onu kilitliyor ve kendisini bir hazinenin sahibi zannediyor...
“Yeryüzünde iyiliğe muhtaç çok insan var efendim. Düşünüyorum, sizin arayıp durduğunuz hakikat benim için bu iyilikten ibaret. Arzın karanlık yüzü sayısız kötülükle dolu çünkü."
"Çare?"
"İnsanları uyandırmak! Yoksa Rabb'in gazabı gelecek."
Devamlı kendimi sorgular, ne yapmam gerektiğine karar vermeye çalışırdım. Tedirginliğimi ona hissettirmemeye çalışırdım ama bu mümkün olmazdı. Bir yanda gizli bir yemin, diğer yanda aşikâr bir sevgili vardı çünkü. Biri diğerini kovan iki tutku.