Robinson diyor ki :”Bitkin , hastalikli beyinlerin uydurdugu saçmaliklari bir tarafa atiniz!Bir defa bana bakiniz! Benim örnegim gözlerinizin önünde ! Firtina gemiyi parcaliyor, cevremde degil bir yurt parcasi, üzerinde yasanacak kücük bir ada bile yok. Her taraf amansiz dalgalarla, denizlerle dolu...Bütün yolcular bogulmus...Yalniz basina genc bir cocuk kurtulmus , bir tahta parcasi üzerinde...Dalgalar onu sürüklüyor, issiz bir adaya atiyor...Kendisi aç, çiplak...”
Bu çocuga ne oldu aceba dersiniz ? Aceba pismanliktan öldü mü, yoksa çaresizlikten, üzüntûsünden intihar mi etti?
Robinson, batan gemiden kurtarabildigi seyleri adaya zar zor sürüklûyor. Adada önce kendisine barinak yapiyor, sonra bugday ekiyor, yaban kecilerini evcillestiriyor.En son olarak da adaya gelen yerlilerin birini yakalayip kendi yardimcisi yapiyor. Kisacasi o uzak adada yerlesik, Düzenli bir hayat kuruyor. Hem de tek basina...Genç bir çocuk ... Issiz bir adada...
Sonra konuşmacı sunları ekledi:
“Ey Fin kardeşler ! Milletimizi oluşturan 2 milyon Fin, bu Robinson denen çocuktan daha mı güçsüz , daha mı iradesiz , daha mı akılsızdır!”
Sayfa 73
Sineklerin Tanrısı
Golding’in birkaç romanı geleneksel çevrelerde ilk günah diye nitelenen konuyla ilgilidir. Sineklerin Tanrısı, örneğin, şişirme bir “insanın yüreğinin karanlığı” fablıdır. Bu romanda çocukların ıssız bir adada medeni bir düzen oluşturma çabalan hep şiddetle ve kutuplaşmayla alaşağı edilmektedir. Fabla “şişirme” diyorum çünkü medeniyeti kurmaya çalışırken gösterdiğiniz insanlar sadece kısmen ehlileşmiş hayvanlarsa (yani çocuklarsa) bu medeniyetin sığ olacağı aşikârdır.
Issız bir adada olsanız yazar mıydınız ? Başkaları tarafından okunmak için yazmaz mı insan ?
... Sevgili Bilge, işte bu yüzden hayal ve gerçek, benim onlara verdiğim anlamları kaybetmek üzere. Sen, yaşadığım bir gerçek misin? Yoksa bir zamanlar yaşamış olduğum bir rüya mısın? Yoksa ikisi de değil misin? İlk gençlik günlerimin bir efsanesi misin yoksa, ey esrarlı kadın? Belki ben, efsanenin heyecanı içinde, ıssız bir adaya düşmüş zavallı bir ruh gibi, karaya çıkacak ilk canlıyı beklerken seninle karşılaştım. İngilizler, adada yaşadıkları için belki de bu özlemi daha iyi belirtebilirlerdi. Ben, mutlak yalnızlığı ancak hayal edebiliyorum. Ben erginlik öncesi hayallerimin sıcak bir görüntüyle teselli edilebilmesi uğruna bütün soyutluklardan vazgeçiyorum. Sevgi, yakınlık, arzu, ilgi, merak, güzellik gibi susamış olduğum bütün kavramları ellerimle tutmak için büyük bir gerginlikle sarılıyorum sana.
