“Neden aklıma geliyor
istasyon büfesindeki duruşun
Hava soğudu
Kasım’ın son günleri-
Kar yağacak,
Bembeyaz olacak unutulmuşluğum."
Edip Cansever
Günaydın. İnsan zihni ne tuhaf, öyle yaşandığına epey emin olduğumuz hatıralar aslında öyle değildir. Bir şeyler değişmiştir, hissederiz fakat bir yandan da eminiz işte. Yaralayan, kötü anılardır bunlar ekseriyetle. Bir kargaşa ki alıp götürür beynimizi, yüreğimizi. Schulman'ın başka bir romanında geçer: "Bazen travma yaşadığımızda
❝ Neden aklıma geliyor istasyon büfesindeki duruşun
Hava soğudu -kasımın son günleri
Kar yağacak, bembeyaz olacak unutulmuşluğun. ❞
Edip Cansever, Sonrası Kalır - 2 / Yapıkredi Yayınları s.239
İlk istasyon
عاقبت منزل ما وادى خاموشان است
Âkibet menzil-i mâ vâdî-i hâmuşân est.
Sonunda varacağımız menzil, susmuşlar vâdisidir(yani mezarlık).
(Hafız Şirazi)
Orhan Veli için
O olsa güniyle saatiyle söylerdi; tanışmamız galiba 1931 yılına düşer. Liseyi bir mektepte okuduk. Benden bir sınıf yukardaydı. Kimi derste kaçar, demiryoluna iner, ahşap istasyon binasında şiirden, tiyatrodan konuşurduk. «Sesimiz adındaki okul dergisine yazılar yazardık. Delikanlılığımızın hemen en güzel günleri bir arada geçti. İkimiz birden bir
