Orhan Veli ile tanışmasını anlatıyor.
O olsa günüyle saatiyle söylerdi. Tanışmamız galiba 1931 yılına düşer. Liseyi bir mektepte okuduk. Benden bir sınıf yukarıdaydı. Kimi derse kaçar, demir yoluna iner, ahşap istasyon binasında şiirden, tiyatrodan konuşurduk.
Sayfa 24Kitabı okudu
Neden aklıma geliyor istasyon büfesindeki duruşun
Hava soğudu –kasımın son günleri–
Kar yağacak, bembeyaz olacak unutulmuşluğun.
YKY
Sağır Leyla ||
Benimle olmak yıkıcı
Belirsizlik, bir yalan lekesi
Anlasan bir hayvanın açlığını her şey daha kolay olacak/
Böyle ağır kokmayacak yar, artık biliyor senin taşranı/
Kendini, trenini bekleyen bir istasyon sanıyor
Sayfa 23 - Kırmızıkedi yayınları
Son İstasyon
Hayat ölmeden çok önce biter, her insan için böyledir bu, o zaman ölümü düşünmek neye yarar ki, huzursuz ve korkulu bir bekleyişten başka . Ve şunu anladım o karanlıkta, aslında ölüm korkusu denilen şey ölmeme korkusudur. Şimdi ne olacak ve beni başka hangi acılar bekliyor korkusu.
Sayfa 174Kitabı okudu
Toplumumuz kadınlara öyle bir suçluluk aşılıyor ki, başkalarına duygusal hizmet veren bir istasyon görevi yapamadığımız için kendimizi suçlar hale geliyoruz.
Sayfa 14Kitabı okudu
İstasyon binasına girip çıkan ifadeleri olmayan insanlardan ziyade, bin yıl önce yazılmış bu akıl almaz öyküler çok daha hayat doluydu.
Bütün varlıkları hayattan şikayet ettiren tatminsizlikler, sonsuzluğa dalamayışımızdan doğuyor. Şu bütün sonu olan varlıkların alemine varlığı hapseden perdeleri yırtarak sonsuzluğu kapısını kendi açabilen insan, orada gerçek murada erecektir. Ve ancak o perde açıldıktan sonra eşyanın gerçeği anlaşılacak, hadiseler asıl kendi manalarını kazanacaklardır: Hayatın bir deneme sahası, ölümün Bir istasyon olduğu oradan sükûnetle temaşa edilecektir.
