"İşte beyaz adam da aynen böyle yapar. Yüzleşmek istemediği meseleleri zihninden silip atar ve bunlar için bilinçaltında birtakım savunma mekanizmaları geliştirir. Ben de, zihnimin bazı meselelere nasıl da kapanıvermiş olduğunu anladım ve zihnimi o meselelere derhal açtım. İşte benim beğenmediğim huylarımdan bir tanesi de budur. Çözemeyeceğimi anladığım bir meseleyle karşı karşıya geldiysem, o meseleyi görmezlikten gelip geçiyorum. Kendimi öyle bir mesele olmadığına inandırıyorum. Ama yine de o mesele ortadan kalmıyor."
Sayfa 23Kitabı okudu
Biri kalkıp dese ki “Bu kafa benimdir, benden başka kimsenin olamaz”, doğrudur, onundur gerçekten, kimse sesini çıkaramaz. Elin sahibinden başka kimsenin o el üstünde hakkı yoktur. Buraya kadar Papalagi’ye hak veriyorum. Ama o bununla kalmayıp yalnızca kendi kulübesinin önünde yetişti diye “Bu palmiye benimdir” diyebilir. Sanki onu yetiştiren kendisiymiş gibi. Oysa palmiye kesinlikle onun değildir, asla. Onu yerden çıkartıp bize uzatan Tanrı’nın elidir. Tanrı’nın birçok eli vardır. Her ağaç, her çiçek, her ot, deniz, gökyüzü, gökyüzündeki bulutlar bütün bunlar Tanrı’nın elleridir. Onları tutabiliriz, varlığına sevinebiliriz, ama kalkıp da, “Tanrı’nın eli benim elimdir” diyemeyiz. İşte, Papalagi’nin yaptığı budur.
Sayfa 58 - Ayrıntı YayınlarıKitabı okudu
Sevgili Peygamberimiz yakın dostu Hz. Ebubekir ile oturuyorlar. Medine'nin sıcak bir günü. Biraz sonra içeriye bir adam girer. Etrafına baktıktan sonra Hz. Ebubekir'in yanına oturur. Ve hemen çirkin sözlerle Hz. Ebubekir'e saldırmaya başlar. Hakaret eder, küçümsemeye çalışır, tacizde bulunur. Hz. Ebubekir sabırla dinler. Olaya şahit olan Hz. Peygamber, bu saygısız insanın haddi aşan çirkin sözlerinden rahatsız olsa da bir an için susar. Bu saygısız adamın çirkin sözlerinden hayli rahatsız olmaya başlayan Hz. Ebubekir dayanamaz ve cevap vermeye başlar. Hz. Ebubekir sınırı aşmadan, bu terbiye sınırını aşanın terbiyesini vermeye çabalamaktadır aslında. Hz. Peygamberin huzurunda olduğunun farkında olan Hz. Ebubekir, daha fazla susarsa Hz. Peygamberin rahatsız olacağını varsayar. Hz. Ebubekir'in cevap vermesi üzerine Peygamberimiz ayağa kalkar ve orayı terk eder. Hz. Peygamberin uzaklaştığını gören Hz. Ebubekir telaşlanır ve Peygamberimizin arkasından koşar. Diğer yandan da heyecan ve korku içinde söylenmeye başlar: "Ey Allah'ın elçisi. Sizi rahatsız edecek bir şey mi yaptım. Yanlış bir şey yaptıysam Allah'tan af dilerim." Hz. Peygamber döner ve çok sevdiği dostuna şöyle buyurur: "Ebubekir! Adam sana hakaret edip sataşmaya başladığında sen sustun.
O esnada Yüce Allah'ın görevlendirdiği bir melek senin adına o adama cevap veriyor, sana da dua ediyordu.
Sen sustukça melek seni savunuyor adama karşılık veriyordu. Ne zaman ki, sen de cevap vermeye başladın işte o anda o melek orayı terk etti ve şeytan oraya girdi. Ben şeytanın bulunduğu ortamda durmam. Benim orayı terk etmemin sebebi budur işte."
Bilinmeyen bir hazine
[Çeviri şahsıma mahsustur]
«İlmi beşer»
Kesb-i irfan için, fazilet için
“Durma, yüksel” diyorsun… İşte benim
En büyük, en sevimli amalim,
Gaye-i maksadım budur. Lakin,
Niçin gizlemek gerek, yetişir…
Ne kadar pürümidi biarım
Gece gündüz çalışsam, uğraşsam,
Yine en son netice hiçliktir.
“Aramak, bulmak, içtihat etmek, arif olmak…” diyordun, işte
Sayfa 41 - “Lider” nəşriyyatKitabı okudu
Gül Şiir
Geceyarısı, karanlık bir bozkırda
Işıklar içinde akan bir tren kadar yalnızım
içinde onca insan, içinde dünya...
Soluk soluğa, demirden bir ırmağa mahkum
Ve bilmeyen sonsuzluk nedir,
Haklı olan kim bu kargaşada?
Ateş ve su, yaşam ve ölüm, irin ve şiir
Ucu bucağı olmayan bu çığlıgın
Ortasında nasıl barışılabilir?
Anlamak isterim, hangi