Kitap umut ve umutsuzluk dolu. Konusu Yahudiler için kutsal emanet sayılan Menora şamdanını kutsal mabede geri dönderebilme mücadelesi. Hikaye insani zeminde, bir yanda sağlam bir iman ve sabır ; diğer yanda kuvvetli bir ümitsizlik ve isyan sarkacında su gibi akıp gidiyor.
Ben, bizim gibi müslüman bir toplumda "şeytanlaştırılmış", "öcüleştirişmiş" her kesime bir de başka vecheden bakmak taraftarıyım. Gömülü Şamdan okumam bu açıdan bana faydalı oldu.
Zalimi de, mazlumu da kimliğinden bağımsız değerlendirmek gerek. Kitap bu anlamda yahudileri "sevimli" göstermiş, onların da geçmişlerinde mağduriyetleri, mazlumiyetleri ve hayal kırıklıkları var. Demek istediğim, acıları ve kederleriyle, kayıplarıyla insanlık sahnesinde tekrar çok; eğer biz başkaların acısına, kendimizden çıkan zulme kör değilsek.
Meydanlarda kahrolsun sloganı atıp, bayrak yakmayı hep itici buluyordum. Ve diyordum ki, lanetli kavim olmamalı; lanetli tavır olur ancak. Zulüm, haksızlık, adaletsizlik, terör, vahşet...bunların dini, milleti olmaz; olmamalı, bunları kim yaparsa yapsın lanetlenmeli.
Stefan Zweig, Gömülü Şamdan'da
yahudi kavimlerinin yer yurt tutamaması, sürekli işgal ve yurtlarından sürülmeyle karşılaşmaları, dışlanmaları yüzünden hakim olan çaresizlik ve karamsarlığı yansıtmış önce.
Ayrıca kuvvetli bir inanç, sabırlı bir bekleyiş, işaret ve kehanet peşinde derin fedakarlıklar ile bir doğup bir batan umut ışıklarını da çok güzel resmetmiş.
Ben kitabı sevdim.
Zweig kitaplarını genelde seviyorum zaten ve mümkünse yazarın tüm kitaplarını da okumak istiyorum.
Gömülü Şamdan 
Stefan Zweig
