Ölümü bile kendisi için bir kurtuluş olamayacağı için kendini inanılmaz derecede mutsuz hissediyordu...
Sayfa 51Kitabı okuyor
Gözlerimde ışık kalmadı. Tam kıyısındayım artık uçurumun.
İvan İlyiç'in Ölümü
— İstediğin ne? Ne... ne istiyorsun?
— Ne mi? Acı çekmemek... Yaşamak...
Ya gerçekten de yaşamam gerektiği gibi yaşamadıysam, bilinçli seçtiğim yaşamın yanışsa?
Sayfa 78
İlya İlyiç'in iç dünyasını hiç kimse öğrenememiş, görmemişti. Herkes, Oblomov'un normal olduğunu düşünür. yatıp durduğu ve afiyetle yediğini, ondan daha fazlasının beklenmemesi gerektiğini ve hatta kafasında neredeyse hiçbir fikri olmadığını düşünürdü. Onu tanıyan herkesin konuştuğu şey buydu.
Sayfa 89Kitabı okuyor
Bir sayfa daha kapanır ahu ömürde, yaşamak kıssadan hisse...
Geri geri giden trende insanın ileri gittiğini sanması, neden sonra asıl yönün farkına varması gibiydi durumu.
Sayfa 82 - Türkiye İş Bankası Kültür YayınlarıKitabı okudu
Ah! İlyiçim...
Bir idam mahkûmu kurtulamayacağını bile bile nasıl celladın elinden kurtulmaya çabalarsa, öyle debeleniyor, çırpınıyordu.
Sayfa 81 - Türkiye İş Bankası Kültür YayınlarıKitabı okudu
Bir dünya yıkılıyor Azizim, insan mütemadiyen altında kalıyor!
Kâh umutsuzluğa kapılıyor, ölüm denen ve insana dehşet veren anlaşılmaz şeyi beklemeye başlıyor, kâh umutlanıp büyük bir ilgiyle bedeninin çalışmasını gözlemlemeye koyuluyordu.
Sayfa 73 - Türkiye İş Bankası Kültür YayınlarıKitabı okudu
İdeal olanı hedef bellemek kayıptan çok kazanç getirir.
"Belki de sürdürdüğüm yaşam, sürdürmem gereken yaşam değildir?"
Sayfa 71 - Türkiye İş Bankası Kültür YayınlarıKitabı okudu