Çocukluğunda, şu anda yeniden yaşayacak olsa yine güzel bulacağı gerçekten hoş şeyler vardı. Ama o hoşluğu yaşamış adam artık yoktu.
"Ve öldürücü çalışma isteği, o para hırsı; böylece geçen bir, iki, on, yirmi yıl... Yıllar ilerledikçe ağırlık omuzlarına daha çok biniyordu. Meğer başarılı bir yolda yürüdüğünü sandığı halde başarısızlığa doğru dörtnala koşuyormuş da
haberi yokmuş. Gerçekten de öyleydi. 'Başkalarının gözünde iyi yaşıyor görünürken hayat ayaklarımın altından akıp
gidiyormuş... Şimdi de ölmeye hazırlan bakalım.”
Tolstoy, İvan İlyiç'in Ölümü
Sayfa 185Kitabı okuyor
Yaşamın dönmemecesine geçip gittiğini bilmesine karşın yaşama duygusu içinde varlığını hep sürdürüyordu.
Hayatta hiç kimse, kaçınılmaz biçimde herkesin yaşayacağı ölümün gizemiyle yüz yüze gelmeyi istemez .
Sayfa 30
Ölümün o müthiş ihtişamını bir takım ziyaretler, perdeler ya da sofraya konulacak mersin balıkları düzeyine indirmeleri ne acıydı!
"Olacak şey değil, ama oldu!"
Böylece adım adım yok oluşun kıyısına geldim. Bedenim âdeta süzüldü. Gücüm tükendi. Gözlerimde ışık kalmadı. Tam kıyısındayım artık uçurumun.
Yüreği kabardı, Zihni karıştı. "Tanrım, Tanrım! Yine, yine başladı! Hiç bitmeyecek bu!" Birden bambaşka bir açıdan görmeye başladı her şeyi. "Körbağırsakmış, böbrekmiş... Bunlarla hiç ilgisi yok! Yaşam ve ölüm...! İşte o kadar! Yaşıyordum... Bir yaşamım vardı, ama şimdi usulca elimden kayıyor ve ben onu tutamıyorum."
"Belki de sürdürdüğüm yaşam, sürdürmem gereken yaşam değildir?"
Sayfa 71Kitabı okudu
Ölümün kıyısında, onu anlayacak, ona acıyacak hiç kimse olmadan böyle tek başına yaşayacaktı.
Sayfa 41Kitabı okudu