Beni
Gönül defterine unutma sakın
Satır, satır, ince, ince, yaz beni
O bembeyaz gülden beyaz göğsüne
Çekiç ile vuru vura kaz beni
Geçecek mi senelerden zor günler
Gözüm, gönlüm, dilim, seni heceler
Hatırlada bazı bazı geceler
Göğsüne resmimi basda, ez beni
Bu hasret, bu gurbet ne acı derken
Başlarsa bitecek ne kadar erken
Bir gün Çankaya'dan bensiz geçerken
Hatırlarsın dertli, dertli saz beni...
(14-B. servisinden Ş. K.)
“Bir yerde bir kuyunun saklı oluşudur çöle güzellik veren" dedi Küçük Prens.
Kumdaki gizemli parıltıyı birdenbire kavramak beni şaşkına çevirmişti. Küçükken eski bir evde otururduk, efsaneye göre bir define saklıydı orada. Tabii kimse definenin nasıl bulunacağını bilmiyor, aramaya da kalkmıyordu. Ama evimiz bir masal havası kazanmıştı. Evim, yüreğinin derinliklerinde bir sır saklıyordu.
"Doğru" dedim Küçük Prens'e, "ev olsun, yıldızlar olsun, çöl olsun, hepsi de güzelliğini gizliliğe borçlu!"
Sonra tilkiyle buluşmaya gitti:
"Hoşça kal" dedi.
"Hoşça git” dedi tilki. "Vereceğim sır çok basit: insan ancak yüreğiyle baktığı zaman doğruyu görebilir. Gerçeğin mayası gözle görülmez."
Küçük Prens unutmamak için tekrarladı:
"Gerçeğin mayası gözle görülmez."
"Gülünü bunca önemli kılan, uğrunda harcadığın zamandır."
Küçük Prens unutmamak için tekrarladı:
"Uğrunda harcadığım zamandır."
"İnsanlar bu gerçeği unuttular, sen unutmamalısın. Evcilleştirdiğin şeyden her zaman sen sorumlusun. Gülünden sen sorumlusun..."
Küçük Prens unutmamak için tekrarladı:
"Gülümden ben sorumluyum..."