Artık çöküntü başlamıştı; istediği tek şey uykuydu - bin saatlik bir uyku.
..
Düzen yeniden kurulacaktı. Cambridge'de kimse uygun adım yürümenin yararlarını öğretmemişti. Tam tersine, özgür, asi ruhları yüceltmişlerdi. Şairleri.
İyi de, şairler sağ kalma konusunda ne bilirdi?
Hep birlikte hayatta kalma konusunda?
Sıraları bozmamak, gemilere saldırmamak, parayı verenin düdüğü çalmaması, sona kalanın donakalmaması.
Gelgit çizgisine doğru kumların üzerinde ilerlerken, postal sesi çıkartmamak. Dalgalara karşın, yoldaşları tekneye tırmanırken, küpeşteyi sabit tutmak için uzanan eller. Neyse ki deniz durgundu, artık kendisi de sakinleştiği için, Cecilia'nın bekleyişindeki güzelliği algılayabiliyordu.
Aritmetiğin canı cehenneme. Önemli olan, seni bekleyeceğim idi. Sağ kalmasının nedeni buydu.
...
2. Bölüm sonu
:((((
Sayfa 258 - Can YayınlarıKitabı okudu
Ne yola geldik, ne yolu terk ettik.
İşte şimdi buradayız.
Yol bizi bekler.
Yol, hiç bitmez
Yola devam.
Yolu hiç bırakmadık, özgürlük savaşımız hep sürdü.
Uğruna ölecek bir fikir bulamadım demişti bir şair.
Daha çok şiire ihtiyacımız var, daha çok sevmeye, yolda olmaya…
Hey sen, hiçbir zaman umut olmadığını söyleme bana, çünkü umut asla