"Herkesin iyi insanlar olduğu zamanlardı ya da annesinin iyi olduğu zamanlar."
Sayfa 37Kitabı okuyor
"İyi ama buna inanıyor olsalar bile aşağıdaki fedailerin eline sence gerçekten de çok şey mi geçmiş oluyor? Neticede her yerde bulabilecekleri yiyecekleri yiyip, güneşin altında yüzlercesini bulabilecekleri kızlarla hoşça vakit geçirecekler hepsi bu."
"Hiç de değil," diye karşılık verdi Hasan. "Sıradan biri için yemekler aynı olsa bile nerede yediği çok şey değiştirir. Aynı yemeği bir kralın sarayında yemekle basit bir kervansarayda yemek aynı şey midir? İnsan birbirlerine tıpatıp benzeseler bile bir prensesle sütçü kız arasında ayrım yapamaz mı? Mutluluğu, zevki yalnızca duygularımızla algıladığımız için hissetmeyiz. Bu çok sayıda etmenin işe karıştığı karmaşık bir süreç sonunda gerçekleşir. Satın alınmış bir köle kızla ebedi bakire kalacağına inandığınız bir huriden alacağınız zevk tamamen bambaşka olacaktır."
Sayfa 273Kitabı okuyor
"Ben 
Albert Einstein
14 Mart 1879’da Almanya’nın Ulm kasabasında doğdum..
Babam küçük bir elektrokimya fabrikasının sahibiydi ancak pek başarılı bir iş adamı sayılmazdı.
Annem Paulin’in dünyası müzikti, yetenekli bir piyanistti..
Özellikle Beethoven'in piyano parçalarını nefis çalardı ve annemi dinlemek çocukken en büyük zevkimdi..
"Sen ağlıyor musun?"
"Ruhum küçük bir kız çocuğuyla birlikte yanıyor."
"Ezel, Karmen'i bırak. Onun yanına gittiğinden beri iyi değilsin."
"Bırakmam, bırakamam o yanan küçük kız çocuğunu kurtarmadan bırakmam, gerekirse bende yanarım."
"Bir süre tatil yapalım, çok yoruldun."
"Küçük kız hiç tatil yapmamış. O hep yanmış. Piknik bile yapmamış."
Çıkışta kendime kocaman bir demet çiçek aldım.
"Birini mi ziyaret ediyorsun?" diye sordu kız, sesi bir hastane sandviçi gibi köşelerde yükselerek.
"Evet, kendimi. Ne durumda olduğumu öğrenmek istiyorum."
Kaşlarını çatıp tiz bir sesle "İyi misin?" dedi.
Ona bir karanfil fırlatıp "Öyle olmalıyım." dedim.
Sayfa 42
Daha siz okul denen binaya girmeden, anne ve babanız mesleğiniz ile ilgili kararı vermiştir çoktan, "Bizim kız doktor olacak" Oysa sizin en büyük tutkunuz keman çalmaktır. Ama yok. "Boş zamanlarında yine keman çalsın ama bizim kız doktor olacak." Kaçar yanınız yoktur. Önünüze hayatınızın geri kalanında yiyeceğiniz yemek konmuştur ve siz o bezelyeyi yemeye başlarsınız. Hatta bazılarınız zamanla bezelyenin tadının hiç de fena olmadığını bile düşünecektir. Özetlersek, tüm hayatımız başkalarının önümüze koyduğu hedefler doğrultusunda, yılmadan mücadele etmekle geçiyor. Bu, o kadar yorucu bir hal alır ki artık, bizzat kendimizin koyduğu küçücük hedeflere bile ayıracak zamanımız kalmaz. En nihayetinde olur da başarırsak, başardığımız şey başkalarının isteği olur sadece, başka bir şey değil. O nedenle başarıya ulaşanların çok iyi bildiği bir gerçeği paylaşalım sizinle. Başarının anahtarını elde ettiğiniz gün görürsünüz ki aslında ortada bir kilit yoktur. Çünkü o kapı, sizin kapınız değildir. Elimizde kazanmak için delicesine yırtındığımız anahtar ile başarılı ama mutsuz bir şekilde kalırız. Belki de etrafımızın, başarılı olmasına rağmen, bir o kadar mutsuz olan insanlarla dolu olmasının sebebi budur. Oysa mutlu olmak gerçekten de bu kadar zor mudur? Etrafımızda bu kadar mutsuz insan olduğunu görünce insanın aklına bir tek bu ihtimal geliyor. Peki, neden bu kadar mutsuzuz? Özellikle son yıllarda mutsuz ve depresif halimiz giderek arttı. Aslında bu meseleyi ele alabilmek için öncelikle mutluluğu tanımlamak gerekir. O zaman soralım; nedir bu mutluluk denen şey?
Sayfa 34Kitabı okuyor
Hikayeci: Giovanni Boccaccio
...Kız onu gürültü etmeden, ama büyük bir sevinçle karşıladı. Üst üste öpüştükten sonra birlikte yattılar. Gece boyunca birbirlerinden zevkler aldılar, bir çok kez bülbülü öttürdüler.
Sayfa 49 - Kafe Kültür Yayınları, 1. Baskı: Şubat 2015, İstanbulKitabı okuyor
