Yüz kez canıma kıymak istedim; ancak, daha seviyordum yaşamayı. Bu gülünç zayıflık, en uğursuz eğilimlerimizden biridir belki; çünkü, hep yere atmak istediğimiz bir yükü sürgit taşımak istemekten daha aptalca bir şey var mıdır? Varlığından tiksinmek, ama yine de ona bağlı olmak; sonunda, yüreğimizi yiyip yutuncaya değin, bizi kemirip tüketen bir yılanı okşamak?