Şimdi yüreğini paramparça eden bu acıdan hiçbir iz kalmayacak. Öyle bir unutacaksın ki sen bile şaşıracaksın "nasıl unutabildim" diye. Dünyanın kanunudur: "Ne hüzün devamlıdır ne de sevinç..."
Beni pişman eden tek şey birilerinin mutluluğunu gördükten sonra ertesi gün o mutluluklar çamur gibi bir iz bırakınca anlıyorsun ki dünya artık sevilecek bir duruşta değil...
Ruhalize
Kendinden bir iz verdiğin ve onu böyle taşıyan bir insanı sevmeden de ölmemek gerek.
Ne gül dökerim sana ne gül beklerim hayatta
Geriye giderim ileri yürümüyorsa ayaklar
Ucube sevgilerle sevgisizilik yaratmam
Sevmiyorsa yanarım ama sevsin diye ayartmam
Yarınlar anne yarınlar diyorum
Beni bir sokak köpeğine sarılırken görmüşler
Arkadaş diyememiş, hayale dalamamışlar
Demek ki hayatlarında hiç yalnız kalmamışlar
Seni de böyle yalnız bir günde sevmiştim
Kuruyan sevgine ne sular serpmiştim
Büyüdün, büyüdükçe dikenlendi dallarına yüz sürdüm
Oysa ne bahçeler ekmiştim
Dikenlendi yüz sürdüm, acımdan iz sürdün
Ayrılık çok sürdü
Her şehir bir anı ve her mermi bir sürgün
Gün bugündür, oysa ne bahçeler ekmiştim
Dikenlerine yüz sürdüm
Çizgi
Noktaların hemhal oluşu nasıl da çizgi oluverir. Ayırt edilemeyecek birlikteliklerden rota oluşur. Yön bulunur. Çizgiler bir nevi her şeydir. Yol, iz, eşya… Onsuz oluşamaz hiç bir şey. Ama eğri, ama düz, ama yamuk, ama kesik, ama uzun, ama kısa…
Hepimiz çizgilerden oluşmuş varlıklarız haddi zatında…
